Σαν σήμερα, ένας θρύλος της F1 και μεγάλος οπαδός της Ferrari έφυγε από τη ζωή και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο θεαματικούς οδηγούς.
Στην ιστορία της F1, υπήρχαν πάντοτε οδηγοί που ήταν αγαπημένοι των οπαδών, πιστοί στρατιώτες στις ομάδες τους και μεγάλες προσωπικότητες. Όμως ήταν λίγοι αυτοί που κατάφεραν να ξεχωρίσουν και μέχρι σήμερα να μιλάμε για το μεγαλείο τους. Ο Gilles Villeneuve είναι ένας από αυτούς τους οδηγούς.
Joseph Gilles Henri Villeneuve το πλήρες όνομά του, ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Enzo Ferrari, ένας πραγματικός οπαδός της Ιταλικής φίρμας. «Αν κάποιος μου έλεγε ότι μπορούσα να έχω τρεις ευχές, η πρώτη θα ήταν να εισέλθω στους αγώνες, η δεύτερη να φτάσω στη Formula 1, και η τρίτη να οδηγήσω για τη Ferrari», είχε πει και πράγματι το όνειρό του έγινε πραγματικότητα.
Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1950 στο Saint-Jean-sur-Richelieu, μια πόλη της γαλλόφωνης επαρχίας του Quebec στον Καναδά, ενώ μεγάλωσε στην Berthierville, λίγο έξω από το Μόντρεαλ.
Η καριέρα του ξεκίνησε με snowmobile που έφτιαξε ο ίδιος το 1969 με μεγάλη επιτυχία. Το 1970 παντρεύτηκε την αγαπημένη του Joann και το 1971 έγινε πρωταθλητής στο Quebec.
Το 1974, έχοντας πλέον δύο παιδιά, ο Villeneuve αποφάσισε να τα ρισκάρει όλα. Πούλγσε το σπίτι του για να μπορέσει να αγωνιστεί στην Formula Atlantic, με το κόστος συμμετοχής να είναι στα 50.000 δολάρια. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στην Joann, αλλά στο τέλος συμβιβάστηκε.
Το 1977, έκανε το ντεμπούτο του στην F1, στον πρώτο και μοναδικό του αγώνα με την McLaren. Η Βρετανική ομάδα, του εμπιστεύτηκε ένα παλιό σασί της McLaren/Ford M23 στο GP του Silverstone. Στις δοκιμές κατετάγη 9ος, ενώ στον αγώνα ήταν στην 6η θέση μέχρι να αντιμετωπίσει πρόβλημα με τον μετρητή καυσίμου για να πέσει τελικά 11ος.
Στο τέλος του έτους δέχθηκε τηλεφώνημα από τον Enzo Ferrari και αμέσως ταξίδεψε στην Ιταλία για δοκιμές με την Scuderia στο Μαρανέλλο. Ο “Γέρος”, του έδωσε θέση οδηγού όταν έφυγε από την ομάδα ο Niki Lauda και έκανε το ντεμπούτο του με τα κόκκινα στο GP του Καναδά.
Έκτοτε ακολούθησε μια πλούσια καριέρα για τον Villeneuve, με την πρώτη του νίκη να έρχεται το 1978 στην πατρίδα του στον Καναδά. Εκείνη η χρονιά όμως δεν ήταν καλή για τον ίδιο, μιας και αντιμετώπισε πολλά προβλήματα, κυρίως με τα ελαστικά. Τελικός απολογισμός, η 9η θέση στο πρωτάθλημα.
Το 1979 ήταν η ευκαιρία του να δώσει τη μάχη για το πρωτάθλημα. Η Ferrari δεν είχε το ταχύτερο μονοθέσιο σε σχέση με την Renault και την Williams, όμως είχε την αξιοπιστία με το μέρος της. Μάλιστα, την ίδια χρονιά, θα λάβει χώρα μια από τις πιο ιστορικές μάχες στην ιστορία του σπορ στο GP της Dijon, μεταξύ του Villeneuve και του Rene Arnoux. O Καναδός κέρδισε τον Γάλλο στην πατρίδα του, με τον Arnoux να λέει μετά τον αγώνα πως «Με νίκησε μέσα στην πατρίδα μου αλλά δε με πείραξε. Ήξερα ότι είχα ηττηθεί από τον καλύτερο οδηγό στο κόσμο».
Στην Monza το ίδιο έτος, ο Villeneuve μαζί με τον teammate του, Jody Scheckter, είχαν τους ίδιους βαθμούς και όποιος κέρδιζε τον αγώνα θα γινόταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής.
Πράγματι, στον αγώνα οι δύο Ferrari ήταν στο 1-2, όμως από την ομάδα υπήρχε εσωτερική οδηγία που δεν επέτρεπε στους οδηγούς να δώσουν μάχη. Ο Scheckter κέρδισε τον αγώνα και τον παγκόσμιο τίτλο, με τον Villeneuve να μην επιτίθεται και να βγαίνει 2ος στο πρωτάθλημα με 47 βαθμούς.
Το 1980 και το 1981, ο Καναδός δεν είχε καλό μονοθέσιο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να είναι όσο ανταγωνιστικός θα ήθελε. Η τελευταία του νίκη, ήρθε στο σιρκουί της Μαδρίτης το 1981, αντιστεκόμενος του Laffite για 50 ολόκληρους γύρους. Στο τέλος, η διαφορά τους ήταν στο 1.2s στη γραμμή του τερματισμού.
Το 1982 ήταν μια χρονιά με αισιοδοξία και προσδοκίες για την Ferrari. Έχοντας πιο ανταγωνιστικό μονοθέισο, ο Villeneuve πίστευε πως θα πάλευε για το πρωτάθλημα.
Στο GP του San Marino, o Καναδός θα έχει την πιο άσχημη εμπειρία του με την Ferrari. Όντας στην 1η θέση, η ομάδα του είπε να μειώσει ταχύτητα για να διασφαλίσει τη νίκη και το μενοθέσιο, καθώς δεν υπήρχε κάποιος ουσιαστικός αντίπαλος. Όμως, ο teammate του, Didier Pironi τον έφτασε, με τους δυο τους να έχουν μεγάλη μάχη και τον Pironi να κερδίζει στο τέλος. Αυτό έκανε έξαλλο τον Villeneuve, ο οποίος πίστευε πως θα διατηρήσουν τις θέσεις τους όπως είχε γίνει πριν 3 χρόνια στην Monza. Μετά τον αγώνα είχε πει πως «Νομίζω ότι έχω αποδείξει ότι αν είμαι ταχύτερος και θέλω κάποιος να μείνει πίσω μου, τότε μένει πίσω μου».
Στο GP του Zolder στις 8 Μαΐου του 1982, ο Villeneuve βγήκε στο τέλος των κατατακτήριων δοκιμών, σε μια προσπάθειά του να πάρει την pole position. Στον γρήγορο του γύρο όμως δεν τα κατάφερε.
Όπως επέστρεφε στα pit, βρήκε μπροστά του τον Jochen Mass. Ο Γερμανός της March τον αντιλήφθηκε τελευταία στιγμή. Ο Καναδός πήγαινε με μεγάλη ταχύτητα να χωθεί στην εσωτερική και προσέκρουσε με το προπορευόμενο μονοθέσιο.
Ως αποτέλεσμα το απογειώθηκε κάνοντας μερικές περιστροφές πριν επιστρέψει στο έδαφος με το ρύγχος, διαλύοντας το πλαίσιο. Ο Gilles πετάχτηκε από το μονοθέσιο και με το κράνος του να φεύγει έπεσε πάνω στον πλαϊνό φράχτη σπάζοντας τον λαιμό του.
Αμέσως έσπευσαν γιατροί και οδηγοί να τον βοηθήσουν. Αμέσως μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, ενώ το ίδιο βράδυ υπέκυψε στα τραύματά του.
Εκείνο το βράδυ, η F1 έχασε ένα από τους μεγαλύτερους οδηγούς στην ιστορία του αθλήματος, έναν πρωταθλητή στην καρδιά που δεν κατάφερε να πάρει τίτλο με την αγαπημένη του Ferrari.
O Villeneuve συμμετείχε σε 67 GP και πήρε 6 νίκες, με 13 βάθρα και 2 pole position. Το οδηγικό του στυλ έκανε ακόμα και τους μεγαλύτερους οδηγούς να υποκλιθούν στο μεγαλείο του, λέγοντας πάντα τα καλύτερα λόγια για τον Καναδό. Ένας οδηγός που έδωσε την ψυχή του, φορώντας το #27.
Λίγο καιρό αργότερα, η πίστα του Μόντρεαλ μετονομάστηκε σε Circuit Gilles Villeneuve, ενώ το 1997, ο γιος του Jacques θα πανηγυρίσει τον μοναδικό του παγκόσμιο τίτλο στην F1 με την Williams.
Bonus Video
