To 2018 αναμένεται να τεθεί σε ισχύ ένας κανονισμός στους κινητήρες της F1 που στη θεωρία δεν λειτουργεί, ούτε κάνει καλό στο σπορ.
Από την επόμενη σεζόν, οι ομάδες της F1 θα έχουν όριο 3 (τρεις) κινητήριες μονάδες για κάθε οδηγό και για τους 21 αγώνες της χρονιάς. Φέτος, έχουμε 4, ενώ το 2015 η Honda είχε στη διάθεσή της 5 ως καινούργιος κατασκευαστής.
Ο κανονισμός αυτός μπήκε σε ισχύ ώστε να μειωθεί το κόστος των κατασκευαστών στη παραγωγή των κινητήριων μονάδων. Όμως, μόνο αυτό δεν ισχύει. Πέραν από το γεγονός πως η νέα γενιά κινητήρων που μπήκε στην F1 το 2014 είναι πολύ ακριβή, δεν έφτασε ποτέ τους στόχους.
Ένας από τους λόγους που μπήκε αυτός ο κανονισμός, είναι καθαρά για θέμα marketing ώστε να δείξει η F1 πως μπορεί με 4 κινητήρες μια ομάδα –μάλλον και η πρωταθλήτρια- να ολοκληρώσει 20-21 αγώνες. Έπειτα, έχουμε και τις πιέσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αναφορά του ρύπους και όλα αυτά που απασχολούν την αυτοκινητοβιομηχανία. Όμως, σε αυτόν το τομέα έρχεται υπεύθυνη η FiA και η αδυναμία της να κρατήσει υπό έλεγχο ορισμένα πράγματα.
Ας δούμε όμως μερικούς λόγους όπου οι κινητήρες κάνουν κακό στο σπορ.
Καταρχάς, το κόστος είναι τεράστιο. Οι κανονισμοί, οι περιορισμοί έγιναν ώστε τα budget να μείνουν σε κανονικά επίπεδα. Όμως, δεν έγινε αυτό. Ειδικά τα υβριδικά συστήματα ξεπέρασαν τους αρχικούς υπολογισμούς και πολλές πελατειακές ομάδες βρέθηκαν προ εκπλήξεως με την αύξηση των εξόδων σε κινητήρες. Και αυτό ήταν πολύ λογικό, μιας και χρειάστηκαν πολλά εκατομμύρια για την ανάπτυξη και άλλα τόσα ώστε η αξιοπιστία να φτάσει στα επίπεδα που έλεγαν οι κανονισμοί. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ως αποτέλεσμα, τα budget ανέβηκαν τόσο για τις κορυφαίες, αλλά τόσο και για τις μικρές ομάδες. Οπότε η FiA και όσοι έφτιαξαν τους κανονισμούς για να “μειωθεί το κόστος” απέτυχαν.
Δεύτερο και άκρως σημαντικό. Μας ταλαιπώρησε αρκετά στο GP Ιταλίας και μέχρι την FiA δυσκολεύτηκαν να λύσουν. Οι τρεις κινητήριες μονάδες είναι ένα μικρό αστείο. Γιατί αποτελούνται από διάφορα κομμάτια. Εάν ξεπεράσεις τα τρία στον αριθμό, παίρνεις ποινές. Φέτος βλέπουμε σε μερικούς οδηγούς να έχουν χρησιμοποιηθεί όχι απλά τέσσερα, αλλά πέντε, ακόμα και έξι κομμάτια. Ας μην μιλήσουμε για την Honda, όπου πλησιάζουν τα διψήφια νούμερα και θα τα φτάσουν μέχρι το τέλος της σεζόν.
Οπότε υπάρχει το τεράστιο ρίσκο να βλέπουμε σε κάθε αγώνα μετά το καλοκαιρινό διάλειμμα αυτό που είδαμε στην Monza, όπου 9 οδηγοί πήραν ποινές και μέχρι 30 λεπτά πριν την εκκίνηση, δεν ήταν γνωστό το grid.
Το πιο σημαντικό όμως απ’όλα, αφορά τους αγώνες. Σήμερα, ο κάθε κινητήρας μπορεί να αντέξει μέχρι τέσσερις αγώνες. Έχουμε σύνολο 20 και το 2018 θα έχουμε 21. Είδαμε στην Ισπανία, πως η ίδια κινητήρια μονάδα στον Valtteri Bottas δεν άντεξε 5 αγώνες (έκανε αλλαγή στην παλιά μονάδα σε εκείνον τον αγώνα). Το 2018 πρέπει να αντέξει κάθε κινητήρας 7 αγώνες. Ρεαλιστικά, αυτό δεν μπορεί να γίνει στο θέμα εξέλιξης, καθώς οι κατασκευαστές πρέπει να βρουν στον κάθε κινητήρα 2 αγώνες αξιοπιστίας που σε γύρους είναι 150+ στον καθένα.
Οπότε πρέπει να θυσιαστούν και οι αγώνες. Θα δούμε λοιπόν πολύ lift and coast για εξοικονόμηση καυσίμου και δύναμης στους κινητήρες, οι αγώνες θα γίνουν αργοί, οι ομάδες δεν θα ρισκάρουν μάχες για να τους σώσουν. Το θέαμα θα πέσει, καθώς δεν θα υπάρχουν οι μάχες ή οι προσπεράσεις που έχουμε φέτος και αυτό χάρη στον κανονισμό τριών κινητήριων μονάδων για το 2018.
Κάνει μεγαλύτερο κακό απ’ότι καλό. Δεν κρίνουμε την τεχνολογία, καθώς είναι σε υψηλότατο επίπεδο. Όμως ένας κανονισμός του φαίνεσθαι, γιατί αυτό είναι, ενδέχεται να έχει πολύ μεγάλο αντίκτυπο σε αυτό που λέμε αγώνες Formula 1 σήμερα.
