Μπορεί το Le Mans να είναι τόσο γαλλικό όσο τα κρουασάν, αλλά οι Γάλλοι δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένοι στον ομώνυμο 24ωρο αγώνα. Αυτή είναι η ιστορία του Courage C60, του πιο επιτυχημένου μοντέλου της γαλλικής φίρμας.
Ο πρώην οδηγός αγώνων, Yves Courage, ίδρυσε την Courage Competition το 1982, μετά από την νίκη του στην κατηγορία κάτω τον 2 λίτρων με μια Lola-BMW, έχοντας ως μοναδικό σκοπό να αγωνίζεται στον 24ωρο αγώνα.
Το C60 κατασκευάστηκε το 2000 ως διάδοχος του Courage C41 και των μετεξελίξεών του (C50/C51/C52). Το σχέδιο επιμελήθηκε ο Paolo Catone. Το σασί τύπου monocoque ήταν φτιαγμένο από ανθρακονήματα με τον κινητήρα στο μέσο. Η ισχύς μεταφερόταν στους πίσω τροχούς από ένα 6τάχυτο σειριακό κιβώτιο ταχυτήτων της X-Trac, με το συνολικό βάρος να κυμαίνεται από 900 έως 927 κιλά.
Η SMG Competition ήταν η πρώτη ομάδα που χρησιμοποίησε το C60, ξεκινώντας από τον τρίτο αγώνα του American Le Mans Series (ALMS), το Silverstone 500 USA Challenge. Δυστυχώς δεν ήταν ένα ιδανικό ντεμπούτο, με τους Philippe Gache και Gary Formato να συμπληρώνουν 88 γύρους, τερματίζοντας στην 10η θέση της γενικής κατάταξης, δυο γύρους πίσω από τις Dodge Viper που έκαναν το 1-2 στην κατηγορία GTS και, παραδόξως, 6 γύρους πίσω από το C52 της Pescarolo Sport.
Τον επόμενο μήνα, η SMG συμμετείχε στις 24 ώρες του Le Mans, με τον Didier Cottaz δίπλα στους Gache και Formato. Αυτός ο αγώνας πήγε πολύ χειρότερα από το Silverstone, καθώς η ομάδα εγκατέλειψε μετά από 218 γύρους λόγω αστοχίας στην ανάρτηση. Το 2000 τελείωσε με μια ακόμα εγκατάλειψη, στα 1000 χιλιόμετρα του Nurburgring.
Το 2001, η Pescarolo Sport αντικατέστησε τα πλέον ξεπερασμένα C52 με δυο C60, θέλοντας να κερδίσει στο Le Mans. Όμως, δυστυχώς για αυτήν η Audi είχε ήδη ξεκινήσει την κυριαρχία της με το ανανεωμένο R8. Σε αντίθεση με την SMG, τα C60 της Pescarolo χρησιμοποιούσαν έναν κινητήρα V6 διπλού τούρμπο της Peugeot.
Ο κινητήρας αποδείχθηκε αναξιόπιστος στο πρώτο μέρος της σεζόν με δυο συνεχόμενες εγκαταλείψεις, στις 12 ώρες του Sebring και στις 2,5 ώρες της Καταλονίας. Στα 45 λεπτά του Donington, οι Laurent Rédon και Jean-Christophe Boullion κατέκτησαν την 4η θέση, πίσω από τρία Audi R8. Ακολούθησε εγκατάλειψη στα 1000 χιλιόμετρα της Monza, εξαιτίας προβλήματος στην αντλία λαδιού.
Για τις 24 ώρες του Le Mans, η Pescarolo κατέβασε και τα δυο της αυτοκίνητα, ενώ η SMG επέστρεψε με το δικό της C60. Η εβδομάδα στην Γαλλική πίστα πήγε από το κακό στο χειρότερο, με το C60 της SMG να εκκινεί μόλις 10ο και τα άλλα δυο C60 να ξεκινούν από την 13η και 20η θέση αντίστοιχα. Την ήμερα του αγώνα, το ένα από τα αυτοκίνητα της Pescarolo εγκατέλειψε στον 42ο γύρο μετά από ατύχημα, με το αυτοκίνητο της SMG να ακολουθεί 9 γύρους αργότερα, λόγω σπασμένου κινητήρα. Το #18 με τους Sébastian Bourdais, Jean-Christophe Boullion και Laurent Rédon επιβίωσε, παίρνοντας την καρό σημαία στην 13η θέση.
Στα 1000 χιλιόμετρα του Estoril οι Boullion και Redon, μαζί με τον Boris Derichebourg, έδωσαν στο C60 την πρώτη του νίκη μετά από μια σπάνια εγκατάλειψη του Audi R8. Οι Boullion και Redon πήραν την δεύτερη συνεχόμενη νίκη της χρονιάς στα πάτρια εδάφη του Magny-Cours, ενώ οι Boullion και Derichebourg έκλεισαν μια επιτυχημένη χρονιά με μια 2η θέση στα 1000 χιλιόμετρα του Nurburgring.
Για το 2002, η Courage αναβάθμισε το C60 για πρώτη φορά. Την σχεδίαση του νέου C60 Evo επωμίσθηκε ο André de Cortanze, ο οποίος έχει δουλέψει μεταξύ άλλων στο Peugeot 905 και στο Toyota GT-ONE TS020. Οι μετατροπές περιλάμβαναν νέο αεροδυναμικό πακέτο και σύστημα πέδησης.
Την ίδια περίοδο, η Courage επανέφερε την εργοστασιακή της ομάδα με την SMG χρησιμοποιώντας τον ίδιο ατμοσφαιρικό GV4 V10 της Judd, ενώ η Pescarolo διατήρησε τον V6 της προηγούμενης χρονιάς. Οι δυο ομάδες δεν αγωνίστηκαν σε κανέναν αγώνα αντοχής στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, καθώς επικεντρώθηκαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων.
Έτσι λοιπόν, η σεζόν του C60 Evo ξεκίνησε στην Καταλονία. Οι Boullion και Sébastian Bourdais ανέβηκαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου, ενώ η Courage με τους Thed Björk, Boris Derichebourg και Didier Cottaz τερμάτισε 5η. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν στις 2,5 ώρες του Estoril, με την Courage στην 2η και την Pescarolo στην 4η θέση. Στον αγώνα του Brno η Courage κατέκτησε την 2η θέση, ενώ η Pescarolo δεν συμμετείχε.
Στις 24 ώρες του Le Mans, η Courage επέλεξε τους Cottaz, Derichebourg και Björk ενώ η Pescarolo επέλεξε τους Franck Lagorce, Boullion και Bourdais στο #17, με τους Stéphane Ortelli, Ukyo Katayama και Éric Hélary στο #18. Οι κατατακτήριες δοκιμές πήγαν χειρότερα από την προηγούμενη χρονιά, με την Courage να είναι και πάλι ταχύτερη στην 13η θέση και τα δυο Pescarolo στην 18η και 19η αντίστοιχα.
Τα πράγματα πήγαν καλύτερα στον αγώνα, καθώς παρόλο που το #18 εγκατέλειψε με σπασμένο κινητήρα, τα άλλα δυο C60 τουλάχιστον τερμάτισαν στην 10η και 15η θέση, αρκετούς γύρους πίσω από το νικητήριο Audi R8.
Η Pescarolo συνέχισε την σεζόν με το ένα από τα δυο αυτοκίνητά της και παρόλο που δεν επανέλαβε την νίκη της προηγούμενης χρονιάς, οι Bourdais και Boullion επέστρεψαν στα θετικά αποτελέσματα με μια 2η θέση στις 2,5 ώρες του Magny-Cours. Η Courage δεν κατάφερε να συμπληρώσει ούτε 1 γύρο εξαιτίας προβλημάτων στα ηλεκτρικά. Απέσυραν το αυτοκίνητό τους από το πρωτάθλημα, μια απόφαση που θα πλήρωναν ακριβά.
Στην πίστα της Dijon, ο Lagorce αντικατέστησε τον Bourdais στην πορεία προς ένα ακόμη βάθρο, με τον Bourdais να επιστρέφει στο Spa για τον τελευταίο αγώνα της σεζόν. Παρά την νίκη τους εκεί, η Courage ήρθε σε ισοβαθμία με την Dome αλλά έχασε το πρωτάθλημα κατασκευαστών στη διαφορά νικών.
Απογοητευμένος από το αποτέλεσμα στο Le Mans, ο Henri Pescarolo προσέλαβε τον André de Cortanze για να αναβαθμίσει περαιτέρω τα δυο C60 Evo της ομάδας του για το 2003.
Η σεζόν ξεκίνησε θετικά με νίκη στις 2,5 ώρες του Estoril. Η Courage επέστρεψε για τις 24 ώρες του Le Mans μαζί με το δεύτερο Pescarolo. Ο αγώνας πήγε πολύ καλύτερα από τους προηγούμενους, με τα τρία C60 να τερματίζουν στην 7η, 8η και 9η θέση, αντιμετωπίζοντας σκληρό ανταγωνισμό από τις Audi, Dome και Panoz.
Μετά από αυτό το καλό ξεκίνημα ακολούθησε μια σειρά εγκαταλείψεων στη Monza, το Oschersleben και το Donington. Σε επόμενο αγώνα ο Lagorce, μαζί με τον Stéphane Sarrazin, επέστρεψαν στο βάθρο. Ακολούθησε μια νίκη στην πίστα του Nagano και μια 2η θέση στα 1000 χιλιόμετρα του Le Mans. Η Pescarolo/Courage τερμάτισε στην 2η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Το 2004 η Pescarolo αναβάθμισε ξανά το C60 Evo. Το νέο μοντέλο έμεινε γνωστό ως Pescarolo C60. Παρά αυτή την θετική εξέλιξη, πίσω από τα παρασκήνια υπήρχε αβεβαιότητα, καθώς η Peugeot απέσυρε την υποστήριξή της στο τέλος του 2003, αφήνοντας την ομάδα χωρίς προμηθευτή κινητήρων. Όπως έπραξαν πολλοί άλλοι ιδιώτες, τελικά κατέληξαν στην Judd και, συγκεκριμένα, στον κινητήρα GV5 V10.
Η σεζόν ξεκίνησε στην Monza, για τον πρώτο αγώνα του νέου Le Mans Endurance Series (LMES). Οι Soheil Ayari και Emmanuel Collard τερμάτισαν στην 4η θέση πίσω από τρία Audi R8. Στο Le Mans το #17 εγκατέλειψε, ενώ το #18 τερμάτισε στην 4η θέση, για ακόμη μια φορά πίσω από τρία Audi R8. Αυτό αποδείχθηκε το καλύτερο αποτέλεσμα της χρονιάς, διότι η ομάδα συμμετείχε μόνο σε 2 ακόμη αγώνες: στο Nurburgring και το Spa. Δεν κατάφεραν κάτι παραπάνω από την 5η θέση.
Το 2005 η Courage αποκάλυψε το τελευταίο μοντέλο του C60, γνωστό ως C60 Hybrid, σύμφωνα με τους κανονισμούς της νέας κατηγορίας LMP1. Παρόλο που η λέξη Hybrid αποτελεί μέρος του ονόματος, δεν έχει καμία σχέση με τα υβριδικά συστήματα των σημερινών αγωνιστικών και αναφέρεται αποκλειστικά στο νέο αεροδυναμικό πακέτο.
Στον πρώτο αγώνα του LMES η Courage συμμετείχε με τους Jonathan Cochet, Christian Vann και Alexander Frei. Η Pescarolo συμμετείχε με τους Boullion, Collard και Comas, με τους τελευταίους να τερματίζουν στην 2η θέση.
Στο Le Mans, και οι δυο ομάδες αγωνίστηκαν με 2 αυτοκίνητα. Η Pescarolo έκανε την έκπληξη με ένα εμφατικό 1-2 στις κατατακτήριες δοκιμές. Μετά από ένα υποσχόμενο ξεκίνημα, η ατυχία ξαναχτύπησε την Γαλλική ομάδα. Το #17 με τον Soheil Ayari στο τιμόνι συγκρούστηκε καθώς προσπαθούσε να ρίξει γύρο στο Panoz Esperante του Patrick Bourdais. Τελικά ο Ayari αποσύρθηκε στην 19η ώρα μετά από κλατάρισμα στο πρώτο εσάκι της Mulsanne. Το #16 ήταν στην πρωτοπορία μέχρι της 2,5 ώρες, όταν ο Érik Comas αντιμετώπισε πρόβλημα με το κιβώτιο ταχυτήτων.
Τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλύτερα για την Courage, με το #13 να εγκαταλείπει μετά από ατύχημα. Το Pescarolo #16 ανέκαμψε για να πάρει την 2η θέση, δυο γύρους πίσω από το Audi R8 της ADT Champion Racing. Το δεύτερο Courage τερμάτισε 8ο.
Διαβάστε επίσης: JGTC/Super GT (Μέρος Α’) – Racing made in Japan
Για το υπόλοιπο της σεζόν οι δυο ομάδες συνέχισαν με μονές συμμετοχές στα 1000 χιλιόμετρα της Monza. Η Pescarolo κατέγραψε την πρώτη νίκη της χρονιάς, με την Courage στην 6η θέση. Ο επόμενος αγώνας στο Silverstone ήταν καταστροφικός, με τα δυο C60 να τερματίζουν εκτός δεκάδας.
Η κανονικότητα επέστρεψε στα 1000 χιλιόμετρα του Spa, με την Pescarolo στην 4η και την Courage στην 8η θέση. Στον τελευταίο αγώνα, στα 1000 χιλιόμετρα του Istanbul, η Pescarolo πήρε την δεύτερη νίκη της χρονιάς. Αυτό το αποτέλεσμα χάρισε στην Pescarolo τον πρώτο της τίτλο, με τους Boullion και Collard να κατακτούν το πρωτάθλημα οδηγών.
Το 2006 ήταν η τελευταία χρονιά του C60 στην ενεργό δράση. Το τελευταίο Le Mans δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, καθώς δεν μπόρεσαν να προβάλουν κάποιο είδος αντίστασης στο νέο Audi R10 TDI. Ωστόσο εκμεταλλεύτηκαν τα προβλήματα του δεύτερου R10 για να τερματίσουν στην 2η θέση. Αντίθετα, στο μετονομασμένο Le Mans Series (LMS), η Pescarolo κέρδισε όλους τους αγώνες και κατέκτησε το double για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Έτσι, το C60 αποσύρθηκε ως το πιο επιτυχημένο μοντέλο της Γαλλικής φίρμας.
Το C60 αντικαταστάθηκε από το LC70 στα μέσα του 2006 και από το Pescarolo 01 το 2007. Η SMG Competition αγωνίζεται μέχρι σήμερα ως Team SMG. Η Courage εξαγοράστηκε από την Oreca το 2008. Το 2010, ο Yves Courage άνοιξε μια νέα εταιρεία υπό το όνομα “Courage Technology”, με σκοπό την κατασκευή ηλεκτρικών αγωνιστικών αυτοκινήτων. Ο Henri Pescarolo αγόρασε την Saulnier Racing, δημιουργώντας την Pescarolo Automobiles. Δυστυχώς η ομάδα αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα και εν τέλει χρεοκόπησε το 2013.
Γιώργος Ιακωβίδης
