Ο επικεφαλής της Mercedes-AMG, Toto Wolff, μίλησε για το τρομακτικό ατύχημα που είχε πριν από 14 ολόκληρα χρόνια και παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή.
Η γερμανική πίστα του Nurburgring, γνωστή και ως “Πράσινη Κόλαση”, θεωρείται μια από τις πιο επικίνδυνες στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού και αγώνας της Formula 1 διεξήχθη εκεί για τελευταία φορά το 1976. Παρ’ όλα αυτά, η πίστα παραμένει στο πρόγραμμα των GT αγώνων αντοχής. Ο επικεφαλής της Mercedes-AMG, Toto Wolff, είχε αγωνιστεί στην πίστα αυτή κατά την καριέρα του ως οδηγός, όπου μάλιστα είχε κερδίσει στην κατηγορία που αγωνίζονταν στις 24ώρες του Nurburgring το 1994.
Ο Αυστριακός επικεφαλής επέστρεψε στην πίστα αυτή το 2009, με στόχο να αφήσει και ο ίδιος το στίγμα του στην ιστορία της.
«Λέγεται ότι μόνο οι ντόπιοι είναι γρήγοροι σε αυτή την πίστα. Υπήρχαν πολλοί επιτυχημένοι επαγγελματίες σε διεθνή επίπεδο που έχουν οδηγήσει στο Nordschleife που δεν μπορούσαν να φτάσουν τους ντόπιους. Οπότε ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ να σπάσω το ρεκόρ. Ο Lauda είχε το χειρότερό του ατύχημα εκεί και παραλίγο να πεθάνει στις φλόγες. Μου είπε ότι ήμουν χαζός, γιατί κανείς δεν νοιάζεται για τους χρόνους στο Nordschleife και μπορείς να πεθάνεις».
Ακούστε το καλοκαιρινό podcast μας για τη Formula 1 και με την ανάλυση του Grand Prix Βελγίου.
Ο νεαρός τότε Wolff γεμάτος αισιοδοξία δεν άκουσε τη συμβουλή του Niki Lauda και επιχείρησε να σπάσει το ρεκόρ. Τα πράγματα όμως πήραν μια τρομακτική τροπή, όταν το ελαστικό έσκασε ενώ ταξίδευε με 190mph με αποτέλεσμα να συγκρουστεί στο τοίχο. Η πρόσκρουση ήταν τόσο ισχυρή που έφτασε τα 27G.
«Το μονοθέσιο ήταν ασταθές από την αρχή και τα ελαστικά δεν είχαν τόσο καλή πρόσφυση για να αντέξουν τόση κάθετη δύναμη. Όταν τελικά ξεκίνησα το γύρο ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τότε συνειδητοποίησα ότι πρέπει να είσαι επαγγελματίας, θα έπρεπε να είχα σταματήσει και να επέστρεφα στα pits. Το αυτοκίνητο αναποδογύρισε πολλές φορές σε υψηλή ταχύτητα, δεν κατέληξε κάπου στο δάσος αλλά επέστρεψε πίσω στην πίστα και μετά από 350 μέτρα σταμάτησε. Είχα τραυματιστεί σοβαρά και από ένστικτο αποσυνδέθηκα από την ενδοεπικοινωνία και βγήκα από το αμάξι. Με βρήκαν πίσω από τις μπάρες να φοράω ακόμα το κράνος μου ξαπλωμένος στο γρασίδι. Νόμιζα ότι είχα πεθάνει. Στο ασθενοφόρο σκεφτόμουν πως αν μείνω παράλυτος θα ήταν η πιο χαζή ιδέα που είχα ποτέ. Στο νοσοκομείο μου έκαναν μαγνητική και ζήτησα από την νοσοκόμα να μου πει αν η σπονδυλική μου στήλη είναι εντάξει. Ο γιατρός μου είπε ότι είχα μερικά κατάγματα και ο νωτιαίος μυελός δεν είχε τραυματιστεί. Ήταν τα χειρότερα δεκαπέντε λεπτά της ζωής μου και τότε αποφάσισα να μην αγωνιστώ ξανά».
