Το 1998 ήταν μια περίεργη χρονιά για τη Williams, από κάθε άποψη, μιας και στο εσωτερικό της ομάδας το κλίμα δεν ήταν ιδανικό, η αποχώρηση του Adrian Newey στοίχησε, ενώ τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά.
Η κάθοδος από την κορυφή παραήταν απότομη και το κυνήγι ευθυνών ήταν το πλέον αγαπημένο παιχνίδι εντός των τειχών του Grove:
Έφταιγε ο περσινός V10 της Renault, τον οποίο πλέον εξέλισσε με περιορισμένα μέσα η Mecachrome;
Έφταιγε το κακό κλίμα μεταξύ των ιθυνόντων και του εν ενεργεία πρωταθλητή Jacques Villeneuve;
Έφταιγε η προσήλωση στην κατάκτηση των πρωταθλημάτων του 1997 για την πλημμελή εξέλιξη ενόψει των τεκτονικών τεχνικών αλλαγών του 1998;
Έφταιγε η Goodyear, η οποία όντας στην τελευταία της σεζόν στην F1, δεν ενδιαφερόταν να μπει σε έναν δαπανηρό πόλεμο εντυπώσεων με τη Bridgestone;
Οι ερωτήσεις δεν είναι ρητορικές – εν μέρει όλα έχουν βάση, την κυριότερη όμως αιτία ελάχιστοι τολμούσαν να την ψελλίσουν, πόσο μάλλον να την εκφράσουν δημοσίως.
Ο Adrian Newey έφυγε από τη Williams στα μέσα του 1997, έχοντας παραδώσει μια FW19 έτοιμη για τίτλο.
Η FW20 ήταν μια εξέλιξη της FW19, την οποία όμως επιμελήθηκε αεροδυναμικά ο Gavin Fisher, ο οποίος και προβιβάστηκε σε ρόλο αρχισχεδιαστή.
Ο πρώην βοηθός του Newey δε μπόρεσε ποτέ να μπει στα παπούτσια του ανυπέρβλητου σχεδιαστή, ο οποίος με το καλημέρα κατέστησε τη McLaren διεκδικήτρια τίτλου, για πρώτη φορά μετά το 1991.
Η απώλεια του Newey αποδείχθηκε το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της Williams: αν έπαιρνε, όπως επιθυμούσε διακαώς, μετοχές της ομάδας, θα ήταν εγγυημένη η συνέχεια των επιτυχιών και εξασφαλισμένη η διάδοχη κατάσταση.
Ας επιστρέψουμε όμως στο 1998 και δη στα μεταγραφικά σενάρια ενόψει της σεζόν του 1999.
Ήδη από το GP του Monaco, είχε διαρρεύσει στον Τύπο ότι η συνεργασία με τον Jacques Villeneuve θα αποτελούσε παρελθόν με τη λήξη της.
Ο Καναδός επιθυμούσε ένα ηγεμονικό συμβόλαιο, το οποίο το περιεργαζόταν καιρό ο manager του Craig Pollock και κατάφερε τελικά να το εξασφαλίσει από την British American Tobacco (BAT), αποκτώντας παράλληλα και ρόλο στο management της νεοεισερχόμενης British American Racing (BAR).
H συμφωνία Villeneuve-BAR ανακοινώθηκε μετά το GP Αυστρίας, με τη Williams βέβαια να έχει ήδη εκκινήσει τις διαδικασίες για τον αντικαταστάτη του.
Ήδη από τις αρχές του Ιουνίου, το μεγαλύτερο όνομα στο μεταγραφικό παζάρι ήταν ο Alex Zanardi, ο οποίος και διήγε τον τρίτο και τελευταίο χρόνο της τρομερής πορείας του με την Ganassi στο CART.
Ο Bernie Ecclestone ήθελε τον εν ενεργεία πρωταθλητή του CART πίσω στην F1 πάση θυσία και οι ενδιαφερόμενες ομάδες ήταν τρεις: Williams, Benetton και BAR (υπήρχε και το σενάριο της εργοστασιακής συμμετοχής της Honda, το οποίο βέβαια ήταν ακόμα σε φιλολογικό στάδιο).
Διαβάστε επίσης: Ιστορίες από το παρελθόν: Ο πόλεμος της Williams με τους Ecclestone και Mosley
Η Williams ήταν η πιο ελκυστική επιλογή, λόγω της επικείμενης συνεργασίας με τη BMW από το 2000 (η προσπάθεια πώλησης της Benetton στη Ford είχε κολλήσει, ενώ η BAR ήταν μια ομάδα που είχε μεν τεράστια κεφάλαια, αλλά σε φάση συγκρότησής της από το μηδέν).
Ο Sir Frank πήγε να κάνει το colpo grosso, προσπαθώντας να εξασφαλίσει διπλό χτύπημα από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού: δε στόχευσε μόνο στον Zanardi, αλλά και στο no1 αστέρα του NASCAR, τον Jeff Gordon.
Με το επικείμενο GP στην Ιντιανάπολις το 2000, ένα δίδυμο αποτελούμενο από τους οδηγούς με τη μεγαλύτερη απήχηση στο CART και στο NASCAR θα ήταν το υπέρτατο χορηγικό American Dream.
H Universal ήταν ήδη χορηγός της ομάδας (εξ’ ου και το λογότυπο του Woody Woodpecker) και πρώην χορηγός του Gordon, o οποίος είχε στο χορηγικό του portfolio την DuPont και την Pepsi – δύο διόλου ευκαταφρόνητες σε μέγεθος εταιρείες.
Ο Αμερικανός όμως ήταν διστακτικός, καθώς δεν ήθελε να αφήσει τις παχυλές του απολαβές για ένα συμβόλαιο στην F1 που αντιστοιχούσε σε απολαβές rookie στο NASCAR, κι έτσι η ιστορία δεν προχώρησε περαιτέρω.
Με τον Zanardi οι διαπραγματεύσεις προχώρησαν γρήγορα και επήλθε κατ’ αρχήν συμφωνία – έμεναν να ρυθμιστούν οι επιμέρους λεπτομέρειες.
Η Williams όμως ήταν σε φάση αναζήτησης και δεύτερου οδηγού, καθώς ο Heinz–Harald Frentzen ήταν υπ’ ατμόν και δεν υπήρχε καμία διάθεση ανανέωσης του συμβολαίου του.
Εντός Ιουλίου λοιπόν, προσεγγίστηκε ο Rubens Barrichello, με τον οποίο είχαν γίνει ανεπιτυχώς συζητήσεις τόσο ενόψει 1995 όσο και ενόψει 1996.
Ο Βραζιλιάνος δεσμευόταν με συμβόλαιο με τη Stewart, ο Sir Jackie όμως προτίθετο να τον αποδεσμεύσει έναντι 5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Η Williams ζήτησε από την Petrobras να αυξήσει τη χορηγική της συνεισφορά και να καλύψει το buy-out του Rubinho, αλλά αυτό δε συνέβη και έτσι το σίριαλ έλαβε σύντομα τέλος.
Επόμενος στη λίστα των υποψηφίων ήταν ο Johnny Herbert, που έμενε ελεύθερος από τη Sauber στα τέλη της χρονιάς.
Ο Βρετανός πήγε στο Grove για seat fitting τον Αύγουστο, εξαρχής όμως του γνωστοποιήθηκε ότι υπήρχαν ήδη διαπραγματεύσεις με άλλο οδηγό κι έπρεπε να περιμένει.
Αυτός ο άλλος δεν ήταν άλλος από τον Ralf Schumacher, ο οποίος είχε υπογράψει στη Jordan για 2+1 χρόνια το 1997, με τον Eddie Jordan να διατηρεί το δικαίωμα μονομερούς παράτασης ισχύος του συμβολαίου για το 1999.
Κι εδώ ξεκινάει ένα τρομερό γαϊτανάκι: ο Franz Tost (τότε υπαρχηγός του manager Willi Weber, νυν αγωνιστικός διευθυντής της Alpha Tauri) τον πρότεινε στη Williams ως ελεύθερο, ισχυριζόμενος ότι ο Jordan δεν ενεργοποίησε την οψιόν ανανέωσης ως τις 31 Ιουλίου, καταλυτική ημερομηνία για την άσκηση του σχετικού δικαιώματος.
O Tost τον πρότεινε επίσης στη Sauber και τη BAR, στοχεύοντας όμως πρωτίστως στη Williams, ελέω BMW.
Η γερμανική φίρμα είχε στο νεοσύστατο πρόγραμμα εξέλιξης οδηγών της δύο οδηγούς που έτρεχαν στην F3000 (Alex Müller & Dominik Schwager, δίδυμο στην RTL Oreca) αλλά αμφότεροι ήταν ανέτοιμοι για την άνοδο στην F1.
Υπήρχε όμως η σχετική διάθεση για Γερμανό οδηγό και από τη στιγμή που ο υπέρτατος στόχος Michael Schumacher ήταν ανέφικτος, βολεύονταν και με τον Ralf: το επώνυμο ήταν πολύ δυνατό για να αγνοηθεί και το στοίχημα άξιζε τον κόπο.
H Williams ενημέρωσε τον Tost πως ενδιαφέρεται, αλλά έχοντας γνώση της κατάστασης με τον Giancarlo Fisichella την προηγούμενη χρονιά, όταν και η Jordan έσυρε τη Benetton στο Συμβούλιο Αναγνώρισης Συμβολαίων (Contract Recognition Board – CRB) της FIA, του διαμήνυσε ότι δε θα εμπλεκόταν σε ανάλογες περιπέτειες.
Η αλήθεια ήταν πως ο Eddie Jordan δεν είχε σκοπό να συνεχίσει με τον Ralf Schumacher, αλλά όταν ‘’μυρίστηκε’’ πιθανή αποζημίωση, έκανε στροφή 180 μοιρών.
Η υπόθεση είχε κολλήσει, με τον Ralf να βρίσκεται πιο κοντά στη Sauber. Μέχρι που ήρθε το GP Βελγίου, το οποίο και άλλαξε τελείως την τροπή των πραγμάτων.
Ο Eddie Jordan, ενθυμούμενος τις αψυχολόγητες κινήσεις του Ralf στα GP Αργεντινής και Ευρώπης το 1997, του έδωσε εντολή να παραμείνει πίσω από τον Damon Hill, προκειμένου να μη χαθεί το ονειρικό 1-2.
Ο Ralf τήρησε τα team orders, τότε όμως ο Michael (κατόπιν σχετικής παραίνεσης του κινούντος τα νήματα Willi Weber) ανέλαβε δράση.
Michael Schumacher: “Κατέστρεψες τον αδερφό μου, δε θα οδηγήσει ποτέ για σένα ξανά, ξέχνα το συμβόλαιο”
Eddie Jordan: “Απλό είναι Michael, υπάρχει το buy–out, το πληρώνετε και αντίο”
Όπερ και εγένετο – ο Jordan έλαβε αποζημίωση 2 εκατομμυρίων δολαρίων από τον Willi Weber για την ελευθέρας του Ralf και ήταν πλέον καθ’ οδόν για τη Williams.
Στο GP Ιταλίας, η Williams ανακοίνωσε επίσημα τους Alex Zanardi και Ralf Schumacher, αμφότερους για 2+1 χρόνια.
Η Jordan ήθελε για αντικαταστάτη του Ralf τον πρωταθλητή της F3000 και δοκιμαστή της Williams Juan Pablo Montoya, αλλά ο Sir Frank, φοβούμενος ότι δε θα γλίτωνε το CRB με τον απρόβλεπτο Eddie, προτίμησε να τον δώσει δανεικό για δύο χρόνια στην Ganassi (ως αντικαταστάτη του Zanardi).
Έτσι η Jordan, μετά και την υπογραφή του Ricardo Zonta με τη BAR, ανακοίνωσε τελείως αναπάντεχα τον Heinz-Harald Frentzen.
Ο Γερμανός είχε στο περίμενε τη Rahal Racing στο CART, έχασε τελικά τη θέση από τον Max Papis και ένα βήμα πριν υπογράψει στην Patrick Racing, προέκυψε η προοπτική της Jordan.
Στα τέλη του 1999, ο Zanardi θα αποχωρούσε άδοξα από την F1, τη στιγμή που ο Frentzen θα είχε ολοκληρώσει μια μαγική σεζόν, ανασταίνοντας την καριέρα του.
Ο Ralf είχε πραγματοποιήσει μια ελπιδοφόρα πρώτη χρονιά στη Williams, ενώ η BMW αναγνώρισε τη συνεισφορά του Tost και τον προσέλαβε ως Track Operations Manager (θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τα τέλη του 2005, όταν και κλήθηκε από τον Dietrich Mateschitz να αναλάβει τα ηνία της Scuderia Toro Rosso).
Η Williams όμως θα έψαχνε εκ νέου οδηγό: αυτή τη φορά βέβαια η κατάσταση θα ήταν ένα κάζο που θα κατέληγε σε έναν άτυπο διαγωνισμό δύο νεαρών οδηγών… περισσότερα, σε επόμενη ιστορική αναδρομή.
Άγγελος Φωτσεινός
Williams F1 Team Greek Fans
