Ο Takuma Sato άντεξε στην πίεση του Scott Dixon και κέρδισε το Indy 500 για δεύτερη φορά, με τον αγώνα να ολοκληρώνεται πίσω από το αυτοκίνητο ασφαλείας.
Ο Ιάπωνας οδηγός της Rahal Letterman Lanigan Racing στέφθηκε ξανά νικητής του θρυλικού αγώνα μετά το 2017, κρατώντας πίσω του τον ταχύτατο Scott Dixon της Chip Ganassi Racing. Ο Νεοζηλανδός είχε το ταχύτατο μονοθέσιο και ηγήθηκε τον αγώνα για 111 γύρους, αλλά δέχτηκε προσπέρασμα από τον Sato στον γύρο 157 και δεν μπόρεσε να ανακτήσει ξανά την πρωτοπορία. Οι οδηγοί τερμάτισαν πίσω από το αυτοκίνητο ασφαλείας, λόγω του πολύ άσχημου ατυχήματος του Spencer Pigot, μόλις 5 γύρους πριν το τέλος του αγώνα.
Ο Αγώνας του φετινού Indy 500
Η πράσινη σημαία για την εκκίνηση του 104ου Indy 500 είδε τον pole-man Marco Andretti να χάνει τη θέση του από τον Scott Dixon και τον Takuma Sato. Οι πρώτες στροφές του αγώνα βρήκαν πολλούς οδηγούς να επιχειρούν προσπεράσεις από δεξιά κι αριστερά. Μέσα στις μονομαχίες, ο Ed Carpenter σπρώχτηκε από τον Zach Veach στον 3ο γύρο και είχε επαφή με τον τοίχο στη στροφή 3. Επέστρεψε στα pits για να ελεγχθεί το μονοθέσιό του, με τους μηχανικούς να τον επαναφέρουν εν τέλει στον γύρο 13 του αγώνα, αρκετούς γύρους πίσω από τους υπόλοιπους.
Κίτρινη σημαία #1
Η πρώτη κίτρινη σημαία του αγώνα βγήκε μόλις στον 6ο γύρο, όταν έπιασε φωτιά το σύστημα φρένων του James Davison στον εμπρός δεξιό τροχό. Λόγω της έντασης της φωτιάς, ο Αυστραλός δεν μπόρεσε να επιστρέψει στα pits και αναγκάστηκε να σταματήσει λίγο έξω από τη στροφή 4.
Στο μεταξύ, αρκετοί οδηγοί που βρίσκονταν στις πιο πίσω θέσεις μπήκαν στα pits για ανεφοδιασμό και αλλαγή ελαστικών, με τον αγώνα να επανέρχεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς στον γύρο 13. Ο Scott Dixon διατηρούσε την πρωτοπορία του και οι διαφορές μεταξύ των οδηγών σταδιακά σταθεροποιήθηκαν.
Κίτρινη σημαία #2
Η δεύτερη κίτρινη σημαία βγήκε στον 25ο γύρο εξαιτίας του Marcus Ericsson, ο οποίος είχε έντονη υποστροφή στη στροφή 1 κι έπεσε με δύναμη στον τοίχο. Η νέα αδρανοποίηση οδήγησε όλους τους οδηγούς στα pits, με εξαίρεση όσους μπήκαν στην πρώτη κίτρινη σημαία. Ως εκ τούτου, ο νεαρός Oliver Askew τέθηκε προσωρινά επικεφαλής, με τον Simon Pagenaud της Penske να τον προσπερνά σχεδόν αμέσως στην επανεκκίνηση.
Οι επόμενοι γύροι κύλησαν χωρίς απρόοπτα, με τους οδηγούς που είχαν μείνει έξω από πριν να μπαίνουν με τη σειρά τους στα pits. Ο Pagenaud και ο Askew έκαναν την δική τους στάση στον γύρο 45, με τους Helio Castroneves, Will Power και Charlie Kimball να ακολουθούν λίγο αργότερα.
Ύστερα από το πέρας αυτού του παραθύρου για στάση στα pits, η κατάταξη έφερε και πάλι τον Dixon στην κορυφή, με τον Alexander Rossi δεύτερο και τον πιτσιρικά Rinus VeeKay τρίτο.
Χωρίς να υπάρχει κάποια κίτρινη σημαία ώστε να δώσει ευκαιρία στους οδηγούς να ξαναμπούν στα pits, η κατάταξη ανακατεύτηκε αρκετά από τον γύρο 60 κι έπειτα, καθώς αρκετοί επέλεξαν να ρισκάρουν κάνοντας pit-stop υπό συνθήκες κανονικού αγώνα. Ένας από αυτούς ήταν ο VeeKay, ο οποίος έχασε το φρενάρισμά του για το pit box της ομάδας του, χτυπώντας ελαφρώς τους μηχανικούς του στα αριστερά. Δέχτηκε ποινή από τους αγωνοδίκες για το συμβάν αυτό και έμεινε πολύ πίσω. Ο Dixon, όντας ακόμα επικεφαλής, πλησίασε τον Fernando Alonso που ήταν ο τελευταίος στον ίδιο γύρο με εκείνον κι έμεινε πίσω του ώστε να σώσει καύσιμα.
Κίτρινη σημαία #3-4
Η κίτρινη σημαία βγήκε για τρίτη φορά στον αγώνα, όταν ο Dalton Kellett χτύπησε στον τοίχο της στροφής 3 στον γύρο 84. Ο Dixon μπήκε στα pits, όπως οι περισσότεροι, για ανεφοδιασμό και αλλαγή ελαστικών. Ο αγώνας πήγε να επιστρέψει σε κανονικό ρυθμό στον γύρο 92, αλλά ο Conor Daly έχασε τον έλεγχο στην έξοδο από τη στροφή 4 κατά τη διαδικασία επιτάχυνσης των οδηγών. Ο Oliver Askew επίσης έχασε τον έλεγχο προσπαθώντας να τον αποφύγει, με αποτέλεσμα να χτυπήσει δυνατά στον τοίχο σε πολύ κοντινό σημείο και τα δυο μονοθέσια να συγκρουστούν. Οι δυο οδηγοί ευτυχώς βγήκαν αλώβητοι από τα μονοθέσιά τους.
Μετά την επανεκκίνηση ακριβώς στον 100ό γύρο και το μέσο του αγώνα, οι Scott Dixon, Takuma Sato, Alexander Rossi, Patricio O’Ward και Josef Newgarden αποτελούσαν την πρώτη πεντάδα, με τον Fernando Alonso στη 15η θέση.
Ο Rossi πέρασε τους Sato και Dixon μέσα σε 3 γύρους και τέθηκε ο νέος επικεφαλής του αγώνα. Για τους επόμενους γύρους, οι Dixon και Rossi αντάλλαζαν μεθοδικά θέσεις ώστε να σώσουν καύσιμα και να αρχίσουν να ξεμακραίνουν από τους υπόλοιπους, με τον Takuma Sato ωστόσο να παραμένει κοντά τους.
Κίτρινη σημαία #5-6
Ένας άλλος rookie τέθηκε εκτός αγώνα λίγο αργότερα, καθώς ο ελπιδοφόρος Alex Palou είχε σύγκρουση με τον τοίχο της στροφής 1, στον γύρο 123. Φυσιολογικά μπήκαν όλοι στα pits, με τον Patricio O’Ward να κερδίζει δύο θέσεις και να βγαίνει πίσω από τον Dixon. Ο Felix Rosenqvist της Chip Ganassi Racing επέλεξε να μην μπει και ανέβηκε στην πρώτη θέση, ελπίζοντας σε κάποια σύντομη κίτρινη σημαία μετά την επανεκκίνηση. Μετά το πέρας αυτής της φάσης των pit stops, ο Alexander Rossi δέχτηκε ποινή και βρέθηκε στην ουρά των πίσω θέσεων, λόγω μη ασφαλούς απελευθέρωσής του από το pit box που οδήγησε σε επαφή του με τον Takuma Sato.
Οι οδηγοί επανήλθαν σε ρυθμούς αγώνα στον γύρο 130. Ο Dixon πέρασε γρήγορα τον Σουηδό team-mate του, με τον Rossi να προσπερνάει τέσσερα μονοθέσια από την εξωτερική στη στροφή 3, στην προσπάθειά του να επανέλθει στις μπροστινές θέσεις. Δυστυχώς εγκατέλειψε στον γύρο 145, όταν έχασε τον έλεγχο και χτύπησε τον τοίχο στη στροφή 2, οδηγώντας σε μία ακόμη κίτρινη σημαία.
Η πράσινη σημαία επανήλθε στον γύρο 153 και ο Dixon ήταν επικεφαλής, με τον Takuma Sato δεύτερο και τον Josef Newgarden να ανεβαίνει στην τρίτη θέση. Ο Ιάπωνας πέρασε τον Dixon στον γύρο 157 και πήρε την πρωτοπορία του αγώνα για πρώτη φορά.
Πλησιάζοντας στο τελευταίο σκέλος του αγώνα, οι οδηγοί ξεκίνησαν να μπαίνουν στα pits για το τελευταίο τους σέρβις από τον γύρο 167 κι έπειτα, με την οδήγησή τους να γίνεται σταδιακά όλο και λιγότερο συντηρητική.
Με 20 γύρους πλέον να απομένουν, ο Takuma Sato ήταν στην πρώτη θέση (εν δυνάμει, καθώς ο Zach Veach χρωστούσε ένα ακόμη pit stop), μπροστά από τον Scott Dixon, τον Graham Rahal, τον Santino Ferrucci και τον Josef Newgarden. Οι γύροι περνούσαν και ο Dixon άρχισε να επιτίθεται όλο και πιο πολύ, με τον Ιάπωνα να προστατεύει καλά την εσωτερική στις δύο ευθείες της πίστας.
Οι εναπομείναντες γύροι ήταν πλέον 10 και οι πρωτοπόροι άρχισαν να πλησιάζουν τα πιο αργά μονοθέσια των Tony Kanaan, Ed Carpenter και Charlie Kimball. Ο Sato δυσκολεύτηκε αρκετά να προσπεράσει και οι διαφορές των πρώτων τεσσάρων ουσιαστικά εκμηδενίστηκαν.
Κίτρινη σημαία #7 – Τερματισμός
Ακριβώς 5 γύρους πριν το τέλος, ο Spencer Pigot χτύπησε πολύ άσχημα τον προστατευτικό τοίχο εισόδου των pit χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί σημαντικά.
Παρά την ζημιά που υπέστη ο τοίχος και τα πολλά θραύσματα που σκορπίστηκαν, οι αγωνοδίκες αποφάσισαν να μην διακόψουν τον αγώνα και να τον αφήσουν να ολοκληρωθεί πίσω από το αυτοκίνητο ασφαλείας.
Ο 43χρονος Takuma Sato κέρδισε το Indy 500 για δεύτερη φορά, τερματίζοντας μπροστά από τον Scott Dixon που ηγήθηκε τον αγώνα για 111 γύρους. Ακολούθησαν οι Graham Rahal, Santino Ferrucci και Josef Newgarden οι οποίοι οδήγησαν μεθοδικά και σημείωσαν έναν καλό τερματισμό, παρόλο που ξεκίνησαν από τις πιο πίσω θέσεις του grid.
Ο Patricio O’Ward της Arrow McLaren SP ήταν ο ταχύτερος rookie τερματίζοντας 6ος. Ο Marco Andretti που εκκίνησε από την pole position δεν είχε ποτέ ρυθμό εφάμιλλο με αυτόν των πρωτοπόρων και ολοκλήρωσε τον αγώνα μόλις στην 13η θέση. Παρόμοιο αγώνα είχε και ο Fernando Alonso, ο οποίος τερμάτισε έναν γύρο πίσω, στην 21η θέση.
Τα τελικά αποτελέσματα του Indy 500
