Jim Clark: Ένας οδηγός αλλά και άνθρωπος από… άλλο πλανήτη

Το επόμενο μας “αφιέρωμα” είναι προς τιμήν του μεγάλου Jim Clark, που όχι μόνο εξίταρε τους οπαδούς του motorsport, αλλά διατηρεί φανατικό κοινό μέχρι και σήμερα.

Έχω μεγαλώσει με τον Ayrton Senna. Ο Βραζιλιάνος είναι ένας από τους αγαπημένους μου οδηγούς. Επίσης ο Alain Prost, ο Michael Schumacher, ο Nigel Mansell, ο Fernando Alonso, ο Lewis Hamilton είναι ορισμένοι από τους οδηγούς που έχω “ζήσει” και που τους έχω σε μεγάλη εκτίμηση όσον αφορά τις οδηγικές τους ικανότητες. Υπάρχουν όμως και οδηγοί που δεν έχω “ζήσει”, όμως έχω διαβάσει για αυτούς και ομολογουμένως έχω εντυπωσιαστεί. Ο Alberto Ascari, ο Juan Manuel Fangio, ο Stirling Moss, ο Ronnie Peterson, ο Niki Lauda και άλλοι. Αυτός όμως που με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από όλους είναι ο Jim Clark.

Διαβάστε επίσης: Η Mercedes στηρίζει τη Red Bull στο “πάγωμα” κινητήρων

Για την ακρίβεια, όσο πιο πολύ διαβάζω για αυτόν τόσο πιο πολύ εκπλήσσομαι. Οι οδηγικές του ικανότητες φανταστικές. Άγγιζαν σχεδόν το απόλυτο. Όμως το σημείο που μου έχει προκαλέσει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι ο χαρακτήρας του. Μιλάμε για έναν άνθρωπο, ο οποίος καταρχάς τα είχε βρει με τον εαυτό του. Όχι μόνο δήλωνε αγρότης, ήταν πάνω από όλα αγρότης. Η οδήγηση προέκυψε, είδε ότι του αρέσει, διαπίστωσε ότι ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλός και στη συνέχεια προσπάθησε να το κάνει όσο πιο καλά μπορούσε. Το είδε επαγγελματικά. Όμως δεν αποζητούσε μέσα από αυτό κάτι το οποίο θα του κάλυπτε ένα εσωτερικό κενό.

Γι’ αυτό και ήταν ένας οδηγός που αν και ήξερε μέσα του ότι ήταν ο καλύτερος με διαφορά, αυτός λειτουργούσε τελείως αντισυμβατικά. Δεν ήθελε να δείχνει προς τα έξω ότι είναι ο νούμερο ένα. Ήταν σεμνός και ταπεινός. Μέσα από αυτό το άρθρο θα περιγράψουμε την πρώτη συμμετοχή του Clark στον αγώνα-θεσμό Indy 500 το 1963. Από την περιγραφή θα ξεδιπλωθούν ορισμένα χαρακτηριστικά για την ιδιοσυγκρασία του Jimmy, πέρα από τις αδιαμφισβήτητες οδηγικές του ικανότητες.

Τέλος Μαΐου του 1963

Ο Colin Chapman θα κατέβαζε 2 μονοθέσια στον διάσημο αγώνα της Ιndianapolis. Δυο Lotus 29, με οδηγούς τον Dan Gurney και τον rookie του αγώνα, Jim Clark. Ήταν η πρώτη συμμετοχή του Σκωτσέζου στον δύσκολο αυτό αγώνα. Ο Jim δήλωνε εντυπωσιασμένος με την όλη ατμόσφαιρα. Χιλιάδες κόσμου και πολλά event μέχρι να φτάσουμε στο κυρίως μενού που ήταν ο αγώνας. Φώτα, δημοσιότητα, πολλές συνεντεύξεις… Φυσικά ο Jim ήταν έξω από τα νερά του.

Ο Jim εκκινούσε τον αγώνα πέμπτος

Κατά την έναρξη του αγώνα, ο Hurtubise είχε ένα μικρό πρόβλημα. Ο Clark κόλλησε πίσω του. Έχασε χρόνο. Γύρω του γινόταν χαμός, περνούσαν μονοθέσια. Κάποια στιγμή ο Hurtubise ξεκόλλησε. Και ο Clark επίσης. Τα μονοθέσια των υπολοίπων ομάδων ήταν πιο υπερυψωμένα, εν αντιθέσει με την Lotus που ήταν πολύ πιο χαμηλό μονοθέσιο. Και όπως λέει και ο Jim: ”Εάν βρισκόσουν πίσω από ένα τέτοιο μονοθέσιο τα πράγματα ήταν εξαιρετικά δύσκολα.” Στην ουσία ήταν σχεδόν αδύνατο να δεις τι γινόταν μπροστά. Για καλή του τύχη κάποια στιγμή βρέθηκε πίσω από ένα μονοθέσιο που ήταν στο ίδιο ύψος με το δικό του. Ήταν η άλλη Lotus του Gurney. Στο σημείο αυτό να αναφερθεί πως o Clark θα πήγαινε σε στρατηγική ενός pit stop, σε σύνολο 200 γύρων. Αυτό όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα.

Κατά την διάρκεια του πρώτου μέρους του αγώνα ο Clark κατάφερε και κράτησε επαφή με το group των πρωτοπόρων. Παράλληλα ενώ οδηγούσε παρατήρησε ότι στις ευθείες μπορούσε να ανταγωνιστεί τα μονοθέσια των Αμερικάνων, όμως στις στροφές αυτά είχαν ξεκάθαρο πλεονέκτημα. Παρόλα αυτά σε συνδυασμό με το ότι ήταν σε στρατηγική ενός pit stop αυτό του επέτρεψε να είναι κοντά στους πρώτους. Μετά από 62 γύρους ο πρωτοπόρος Parnelli Jones θα έκανε το πρώτο του pit stop. Συγχρόνως ο Jim Clark θα προσπερνούσε τον teammate του. Και με τα πολλά, ο Jim βρέθηκε στην πρώτη θέση.

Διαβάστε επίσης: Αναρωτιόταν τι κάνουν οι άλλοι στον πρώτο γύρο ο Raikkonen

Το pit stop του Jones ήταν πολύ γρήγορο. Στον γύρο 95 ήταν η σειρά του Jim για το μοναδικό pit stop του. Μπήκε και άλλαξε 3 λάστιχα. Και όπως λέει ο Jim, ανακάλυψαν ότι στο μονοθέσιο του υπήρχαν ακόμα 8 λίτρα καυσίμου. Επομένως θα μπορούσε να είχε μείνει ακόμη για λίγο έξω. Όταν βγήκε ήταν τρίτος. Ο Parnelli Jones είχε φτιάξει μια διαφορά κοντά στα 40 δευτερόλεπτα. Κάποια στιγμή ο Jim κατάφερε και ανέβηκε δεύτερος. Το μονοθέσιο του Jones γινόταν ελαφρύτερο. Αυτό σήμαινε ότι κινούταν με μεγάλη ταχύτητα, αλλά και ότι το δεύτερο pit-stop πλησίαζε. Σε εκείνο το σημείο βγήκαν τα κίτρινα φώτα (κίτρινες σημαίες). Αυτό σήμαινε ατύχημα, επιπλέον υπήρχε κάτι σαν εικονικό αυτοκίνητο ασφαλείας με τα σημερινά δεδομένα. Κατά την διάρκεια των κίτρινων φώτων απαγορευόταν ένα μονοθέσιο να μεταβάλλει την θέση στην οποία βρίσκονταν στην πίστα.

Ο Jones δεν άφησε την ευκαιρία. Έκανε εκ νέου pit stop. Στον γύρο 125 είχαμε πάλι κίτρινα φώτα λόγω συμβάντος, ο Parnelli Jones εκμεταλλεύεται εκ νέου την κατάσταση και μπαίνει για ένα ακόμη pit stop. Βγαίνει πρώτος. Στον γύρο 150 ο Jones ήταν πάνω 40 δευτερόλεπτα και πάλι μπροστά από τον Clark. Ο A. J. Foyt ήταν τρίτος. Στον γύρο 160 πάλι καθεστώς κίτρινων φώτων, ο πρωτοπόρος Jones μπαίνει μέσα για τελευταία φορά. Βγαίνει ξανά μπροστά από τον Clark. Η διαφορά ήταν περίπου στα 10 δευτερόλεπτα. Ο Jim έκανε και αυτός σπουδαίο αγώνα. Πλέον έδειχνε να πλησιάζει. Η διαφορά μειωνόταν με σταθερό ρυθμό.

Στην πραγματικότητα ο Parnelli Jones είχε πρόβλημα διαρροής λαδιού. To πρόβλημα του σταδιακά είχε ξεκινήσει από το μέσο περίπου του αγώνα. Αρκετά ατυχήματα προηγουμένως, ενδεχομένως να είχαν προκληθεί λόγω του δικό του προβλήματος. Προς το τέλος του αγώνα ο Eddie Sachs γλίστρησε για δεύτερη φορά και είχε μια σφοδρή εγκατάλειψη. Να σημειωθεί ότι όταν εγκατέλειψε o Eddie Sachs εκείνη την ώρα, ένας από τους οδηγούς που πέρναγε μπροστά από το συμβάν ήταν ο Clark. Τον απέφυγε τελευταία στιγμή χάνοντας χρόνο. Πιο πριν είχε και αυτός ένα γλίστρημα.

Ο Jim Clark ανέφερε: “Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως ίσως ήταν συνετό να μείνω δεύτερος”.

Ο πρώην οδηγός και αρχικριτής του αγώνα Harlan Fengler, βλέποντας την όλη κατάσταση, πρότεινε να βγει μαύρη σημαία στον Parneli Jones για λόγους ασφαλείας. Εκείνη την στιγμή κατέβηκε στους κριτές ο ιδιοκτήτης της ομάδος του Jones, o J. C. Agajanian. Είπε πως το πρόβλημα πλέον δεν υπήρχε καθώς η στάθμη του λαδιού είχε κατέβει πολύ και ότι και άλλα μονοθέσια είχαν το ίδιο πρόβλημα. Παρόν στη όλη διένεξη ήταν και ο Colin Chapman ως αντίδικος. Τελικά οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να μην τιμωρήσουν τον “δικό” τους οδηγό και να μην επιτρέψουν σε έναν “ξένο” να κερδίσει τον δικό τους αγώνα. Τελικός νικητής, υπό μεγάλη αμφισβήτηση αναδείχθηκε ο σπουδαίος κατά τ’ άλλα Parnelli Jones.

Ο Εddie Sachs στο τέλος του αγώνα, θεωρώντας τον Jones υπεύθυνο για την εγκατάλειψη, του όρμηξε και έπεσαν ορισμένες ψιλές. Από την άλλη, ο Jim Clark ένοιωθε μια αίσθηση αδικίας, όμως η δήλωση του ήταν καταπληκτική: “Ίσως θα μπορούσαμε να έχουμε διαχειριστεί διαφορετικά ορισμένα πράγματα, όμως είμαι χαρούμενος που δεν διαμαρτυρηθήκαμε παραπάνω. Θα ήθελα να έχω κερδίσει, όμως από την άλλη δεν θα ήθελα ο Parnelli να πάρει μαύρη σημαία.’’(!) και συνέχισε: “Είμαι ικανοποιημένος που δείξαμε ότι τα αμερικάνικα μονοθέσια μπορούν να νικηθούν από μια ευρωπαϊκή προσπάθεια. Ο Parnelli πραγματικά έκανε φανταστική δουλειά.”

• Κάντε μας like στο facebook

• Κάντε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube

Εκτός από το θέμα με την διαρροή λαδιού, υπήρχε θέμα και στο τρόπο με τον όποιο εκμεταλλεύτηκε το καθεστώς των κίτρινων φώτων ο Parnelli Jones. Με πρόχειρους υπολογισμούς υπολογίζεται ότι επωφελήθηκε γύρω στο μισό λεπτό έναντι του Clark. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Jones γενικά κέρδισε με άδικο τρόπο. Όπως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εμφάνιση του Clark ήταν πολύ μεγάλη. Ένας rookie του αγώνα, απέναντι στα πολύ πιο δυνατά μονοθέσια των Αμερικάνων και απέναντι σε οδηγούς-κολοσσούς, άλλα και έμπειρους στον εν λόγω αγώνα, όπως ο Parnelli Jones, o A. J. Foyt, ο Roger Ward και άλλοι.

Αυτό που δεν έγινε το 1963, έγινε το 1965. Ο Jim κέρδισε και έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος μη Αμερικάνος που κερδίζει μετά από 45 ολόκληρα χρόνια τον αγώνα της Ινδιανάπολης.

Δημήτρης Μιχάλης

**Αν βρίσκετε ενδιαφέρον να διαβάζετε ιστορίες από το παρελθόν όπως για τον Jim Clark όσον αφορά την Formula 1, μπορείτε να βρείτε πολλές τέτοιες και στη σελίδα Williams F1 Team Greek Fans, στο Facebook.

Μην χάσετε σήμερα την εκπομπή “Slipstream”, με την ανασκόπηση του GP Πορτογαλίας.