Το νέο μας αφιέρωμα πραγματεύεται την λαμπρή αγωνιστική καριέρα του Tom Kristensen, ενός ονόματος που πλέον έχει γίνει συνώνυμο με την πίστα La Sarthe και τον ιστορικό 24ωρο αγώνα αντοχής που πραγματοποιείται εκεί. Οι επιδόσεις που έχει σημειώσει τον καθιστούν μια εμβληματική παρουσία στον κόσμο των μηχανοκίνητων σπορ και μέλος του Hall of Fame.
Γεννημένος στην μικρή πόλη Hobro στην Δανία στις 07 Ιουλίου του 1967, ο Tom Kristensen ανατράφηκε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που είχε ήδη υπόβαθρο στους αγώνες ταχύτητας· ο πατέρας του ήταν οδηγός αγώνων, λαμβάνοντας πολλές φορές συμμετοχή στο γνωστό Ράλι του Παρισιού-Ντακάρ. Επομένως όπως ήταν λογικό, ο μικρός Tom δεν άργησε να έρθει σε επαφή με τον μαγικό αυτό κόσμο. Μετά από τις πρώτες του “εξορμήσεις” στα καρτ, η αγάπη για την ταχύτητα, η ελευθερία και οι δυνατές στιγμές που αυτή προσφέρει καθώς τα επίπεδα συγκέντρωσης που απαιτεί, ήταν τα κύρια αισθήματα που άρχισαν να τον συνεπαίρνουν και να τον γοητεύουν.
Ξεκίνησε να τρέχει ανταγωνιστικά στα καρτ το 1977. Από τότε κατέκτησε πολλούς τίτλους σε μικρές κατηγορίες, μεταξύ αυτών και το πρωτάθλημα της ευρύτερης Σκανδιναβικής επικράτειας το 1984. Τρία χρόνια μετά μεταπήδησε στα μονοθέσια και την Formula Ford, επιστρέφοντας προσωρινά στα καρτ και το σχετικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στο οποίο τερμάτισε 2ος.
Μεταφέρθηκε στη Γερμανία και την Formula 3, κατακτώντας τελικά τον τίτλο το 1991. Μετά από αυτό ταξίδεψε στην Ιαπωνία και συμμετείχε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας σε διοργανώσεις μονοθεσίων ποικίλων μορφών, καθώς και αυτοκινήτων τουρισμού. Τα αποτελέσματά του ήταν πολύ επιτυχή. Κέρδισε στην Formula 3 το 1993, ενώ ήρθε 2ος στο Ιαπωνικό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού το 1992 και 1994 καθώς και στην Formula 3000 το 1995. Για τα επόμενα δύο χρόνια επεκτάθηκε στο διεθνές πρωτάθλημα για αυτά τα μονοθέσια, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να διεκδικήσει κάποια διάκριση εκεί.
Η χρονιά του 1997 ήταν που τον έφερε στο προσκήνιο των μεγάλων αγωνιστικών διοργανώσεων. Εκείνη την περίοδο, η ομάδα Joest είχε σχεδιάσει να λάβει μέρος στις 24 ώρες του Le Mans με μια αγωνιστική Porsche WSC-95. Το οδηγικό πλήρωμα θα αποτελούταν από τους Michele Alboreto, Stefan Johansson και Davy Jones. Ο τελευταίος, ωστόσο, είχε ένα σοβαρό ατύχημα στις ελεύθερες δοκιμές για έναν αγώνα του IndyCar στις αρχές του έτους· εξαιτίας του ατυχήματος τραυματίστηκε σημαντικά στον λαιμό και έβαλε τέλος στην αγωνιστική του καριέρα, αφήνοντας κενή τη θέση του στην ομάδα Joest.
Η θέση εν τέλει αναπληρώθηκε την τελευταία στιγμή από τον Kristensen και το αυτοκίνητο με το νούμερο 7 αναδείχθηκε τελικός νικητής, περνώντας την γραμμή του τερματισμού μετά από την συμπλήρωση 361 γύρων.
Ύστερα από αυτήν τη μεγάλη και απροσδόκητη επιτυχία, για το 1998 ο Δανός επιτέλεσε ρόλο αναπληρωματικού οδηγού στην παραπαίουσα ομάδα της Tyrrell στην F1. Λίγο καιρό αργότερα έκανε κάποια δοκιμαστικά τεστ με την Williams, όντας οδηγός εξέλιξης για τα νέα ελαστικά της Michelin. Δυστυχώς δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει μια θέση βασικού οδηγού σε ομάδα της F1 και αποφάσισε να επικεντρωθεί στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων.
Για δύο χρονιές αποπειράθηκε να κερδίσει ξανά στο Le Mans, οδηγώντας για το αγωνιστικό τμήμα της Williams-BMW χωρίς να τα καταφέρει. Το 1998 εγκατέλειψε τον αγώνα από πολύ νωρίς, ενώ το 1999 η ομάδα εγκατέλειψε ξανά όντας στην πρώτη θέση, όταν το αυτοκίνητο τράκαρε στα χέρια του JJ Lehto εξαιτίας μηχανικού προβλήματος. Η χρονιά τουλάχιστον έκλεισε με μια νίκη του στις 12 ώρες του Sebring.
Το 2000, ο Kristensen άλλαξε ομάδα και εντάχθηκε στο δυναμικό της Audi, η οποία έκανε την εμφάνισή της με το άκρως επαναστατικό R8 LMP. Ο συνδυασμός αυτός έφερε άμεσα θετικά αποτελέσματα· ο Δανός κέρδισε εμφατικά στον αγώνα του Le Mans πλάι στους Franck Biela και Emanuele Pirro, αναδείχθηκε πρωταθλητής στο Αμερικανικό Πρωτάθλημα Αγώνων Αντοχής (ALMS) και κέρδισε στο Sebring για δεύτερη διαδοχική χρονιά. Μέσα στη σεζόν έλαβε μέρος και στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού (BTCC), κερδίζοντας σε 3 αγώνες με ένα Honda Accord.
Η συνεργασία μεταξύ Kristensen και Audi έμελλε να οδηγήσει σε μια από τις πιο εμφατικές περιόδους κυριαρχίας στους αγώνες αντοχής. Ο Δανός κέρδισε στις 24 ώρες του Le Mans για έξι συνεχόμενες χρονιές (2000-2005) οδηγώντας αγωνιστικά R8 εργοστασιακών και ιδιωτικών ομάδων, ενώ βοήθησε στην επιστροφή της Bentley στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, το 2003. Οι νίκες του στην πίστα La Sarthe είχαν φτάσει τις επτά και ξεπέρασαν τις έξι που είχε σημειώσει ο Jacky Ickx, θέτοντας τέλος σε ένα ρεκόρ που μέχρι τότε φαινόταν αδιανόητο να καταρριφθεί.
Από το 2004 ξεκίνησε επίσης να συμμετέχει με την Audi στο Γερμανικό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού (DTM) στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 2011, συνεχίζοντας παράλληλα το επιτυχημένο του “ταξίδι” στους αγώνες αντοχής με τη γερμανική φίρμα και την ομάδα Joest. Για το 2006, η Audi απέσυρε το R8 και συνέχισε την πορεία της με το καινούριο R10 TDI, το οποίο έπαιρνε ισχύ από έναν κινητήρα diesel με διάταξη κυλίνδρων V12. Το αυτοκίνητο έγραψε ιστορία και κέρδισε πάλι στο Le Mans, με τον Kristensen να μην κερδίζει αλλά να τερματίζει στο βάθρο, στην 3η θέση.
Ο Δανός δεν ολοκλήρωσε τον αγώνα του 2007 διότι ο συναθλητής του, Rinaldo Capello, έχασε τον έλεγχο του R10 και τράκαρε, την ώρα που η ομάδα είχε την πρωτοπορία και προπορευόταν για 4 γύρους από τον κοντινότερο αντίπαλο. Την επόμενη χρονιά, ο αγώνας του Le Mans στιγματίστηκε από την βροχή που έκανε την εμφάνισή της στις τελευταίες ώρες. Η μάχη μεταξύ της Audi και της Peugeot κρίθηκε στις λεπτομέρειες και στην έγκαιρη επιλογή ελαστικών, με τους Kristensen-Capello-McNish της Audi να παίρνουν πρώτοι τελικά την καρό σημαία. Ο Kristensen έφτασε πλέον τις 8 νίκες στην ιστορική διοργάνωση, κερδίζοντας το προσωνύμιο του “Mr. Le Mans” καθώς και την θέση του ως ένας από τους θρύλους των αγώνων αντοχής.
Η Audi άλλαξε στο νέο R15 TDI για το 2009 αλλά το νέο αγωνιστικό δεν ήταν τόσο γρήγορο όσο το 908 της Peugeot και τελικά ηττήθηκε, κερδίζοντας μόνο στις 12 ώρες του Sebring για το ALMS. Για να επιστρέψει ξανά στις μεγάλες επιτυχίες, η γερμανική φίρμα εξέλιξε το R15 και κατέβηκε στους αγώνες του 2010 με το βελτιωμένο R15 TDI plus, το οποίο εστίαζε αποκλειστικά στον σταθερό ρυθμό αγώνα και την αξιοπιστία, παρά στην ωμή ταχύτητα.
Η προσέγγιση αυτή την οδήγησε σε άλλη μια σημείωση ρεκόρ καθώς το αυτοκίνητό της νίκησε στο Le Mans, καταγράφοντας 397 γύρους και διανύοντας μια απόσταση 5.410 χιλιομέτρων. Ο Kristensen τερμάτισε 3ος, συνεχίζοντας το σερί παρουσιών του στο βάθρο.
Από το 2011 κι έπειτα η Audi συμμετείχε με το R18, προχωρώντας μετέπειτα σε εκσυγχρονισμένες εκδόσεις του μοντέλου που περιλάμβαναν νέες τεχνολογίες, όπως τα υβριδικά συστήματα. Ο Kristensen δεν τερμάτισε στο Le Mans του 2011, διότι ο Allan McNish είχε ένα φρικιαστικό ατύχημα στην πρώτη ώρα του αγώνα και το αυτοκίνητο καταστράφηκε εντελώς. Την επόμενη χρονιά, το οδηγικό πλήρωμα Kristensen-Capello-McNish τερμάτισε στη 2η θέση, πίσω από τους André Lotterer, Marcel Fässler και Benoît Tréluyer.
Η τελευταία χρονιά επιτυχιών για τον Tom Kristensen σημειώθηκε το 2013. Ο Δανός κατέγραψε την ένατη και τελευταία του νίκη στις 24 ώρες του Le Mans, καταγράφοντας 348 γύρους πλάι στους Allan McNish και Loïc Duval. Επίσης, στο τέλος της σεζόν το ίδιο οδηγικό πλήρωμα κατέκτησε τον τίτλο στο καινούριο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αγώνων Αντοχής (WEC).
Το 2014 αποτέλεσε την τελευταία χρονιά της καριέρας του Mr. Le Mans. Ο Δανός είπε το αντίο του στην Audi και στην θρυλική πίστα La Sarthe με μια 2η θέση στη γενική κατάταξη του 24ωρου αγώνα, ενώ ολοκλήρωσε την σεζόν στην 4η θέση της βαθμολογίας του WEC, βάζοντας τέλος σε μια πανέμορφη αγωνιστική καριέρα που διήρκεσε 37 χρόνια. Το βιογραφικό του περιλαμβάνει κάποια ασύλληπτα ρεκόρ και στατιστικά· έλαβε μέρος στις 24 ώρες του Le Mans αδιάκοπα από το 1997 μέχρι το 2014 κερδίζοντας 9 φορές και τερματίζοντας άλλες 5 φορές στο βάθρο και κέρδισε 6 φορές στις 12 ώρες του Sebring. Από την αρχή της καριέρας του έως το τέλος της κατάφερε και κέρδισε αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις που έλαβε μέρος, επίτευγμα εξαιρετικά σπάνιο για τα δεδομένα της εποχής.
Διαβάστε επίσης: Brabham BT46B – Το απόλυτο όριο της καινοτομίας
Ο Tom Kristensen συγκαταλέγεται χωρίς αμφιβολία ανάμεσα στους καλύτερους οδηγούς σπορ αυτοκινήτων όλων των εποχών, θεωρείται ένας πραγματικός θρύλος των αγώνων ταχύτητας και πλέον αποτελεί και μέλος του Hall of Fame των αγώνων ταχύτητας. Μπορεί να έχει αποσυρθεί από την επαγγελματική οδήγηση εδώ και χρόνια, αλλά επιτελεί μέχρι και σήμερα ενεργό ρόλο πρεσβευτή του αγωνιστικού τμήματος της Audi. Επιπλέον, κάνει πολλές δημόσιες εμφανίσεις και μοιράζεται τις εμπειρίες του με το κοινό, τονίζοντας πολύ συχνά την σημαντικότητα της ομαδικής δουλειάς, η οποία αποτελεί το κυριότερο συστατικό της επιτυχίας στον κόσμο του motorsports. Τέλος, έχει συμβάλλει σημαντικά στη μάχη κατά του καρκίνου.
Ένας απόλυτα μετρημένος επαγγελματίας, θα μπορούσαμε να πούμε.
Νεκτάριος Αποστολόπουλος
