Η στήλη των αφιερωμάτων στο automotonews.gr αναβιώνεται ξανά με μια σύντομη ιστορία του Didier Artzet, ενός «διαμαντιού» του γαλλικού motorsport που δυστυχώς δεν αναγνωρίστηκε ποτέ.
Κατά τη δεκαετία του ‘80 παρουσιάστηκε μια μεγάλη μερίδα ταλαντούχων Γάλλων οδηγών που αναρριχήθηκαν στις μικρές κατηγορίες formula στη χώρα. Μάλιστα, οι περισσότεροι κατόρθωσαν να φτάσουν μέχρι και την Formula 1. Οι Jean Alesi, Éric Bernard, Olivier Grouillard, Yannick Dalmas και Olivier Panis είναι μερικοί εξ αυτών των οδηγών.
Ο Didier Artzet, ο οποίος υπήρξε κατά γενική ομολογία το ίδιο ταλαντούχος όσο πολλοί από τους παραπάνω, με κάποιον τρόπο δεν μπόρεσε ποτέ να γευτεί την παρουσία στην κορυφή των μηχανοκίνητων σπορ. Έχοντας επιδείξει ουκ ολίγες φορές ένα σύνολο σχεδόν υπερφυσικών αντανακλαστικών πίσω από το τιμόνι, ο ‘Didi’ ήταν ένα ταλέντο από τα πολύ λίγα. Ενδεχομένως όμως γεννημένο στη λάθος εποχή.
Εκείνη την περίοδο υπήρχαν ακόμη εταιρείες-κολοσσοί όπως η Elf, η Camel και η Marlboro που προσέφεραν μέσω της χρηματοδότησής τους μια δελεαστική ευκαιρία επιτυχούς καριέρας στους οδηγούς. Αρκεί βέβαια εκείνοι να είχαν το ταλέντο και την αφοσίωση να κυνηγήσουν μια τέτοια καριέρα.
Μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, ο γαλλικός μηχανοκίνητος αθλητισμός βρισκόταν σε μια περίοδο «κρίσης» όσον αφορά την εκπροσώπησή του στην F1. Από την απόσυρση του Olivier Panis στα τέλη του 2004 μέχρι το ντεμπούτο των Charles Pic και Jean-Éric Vergne το 2012, υπήρξε μόλις μια παρουσία περίπου ενάμιση χρόνου για τον Sébastien Bourdais, καθώς και ένας πρόωρος προβιβασμός του Romain Grosjean στη Renault. Έπειτα ακολούθησε η τραγωδία με τον Jules Bianchi. Η απουσία της Γαλλίας από τα μεγάλα σαλόνια του motorsport ήταν πλέον σημαντικά εκκωφαντική.
Σε μια ελάχιστα πιο ευχάριστη εξέλιξη, το 2018 επέστρεψε το GP Γαλλίας στο καλεντάρι της F1 μετά από 10 ολόκληρα χρόνια. Εφόσον αναφερόμαστε κιόλας στη χώρα που εφηύρε ουσιαστικά τους αγώνες αυτοκινήτων πριν σχεδόν 135 χρόνια, τα «πέτρινα» χρόνια της φάνηκαν σταδιακά να αποτελούν πλέον μια ανάμνηση.
Φυσικά, όλα τα γεγονότα που προαναφέρθηκαν αποτελούσαν κατά γενική έννοια ένα άπιαστο όνειρο για τον Didier Artzet, έναν οδηγό που θεωρητικά θα μπορούσε να ενθυμείται μαζί με πολλούς άλλους Γάλλους ως αστέρας της F1. Ωστόσο σήμερα, αντί να αναπολεί με νοσταλγία μια όμορφη καριέρα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, ο ‘Didi’ απολαμβάνει τη ζωή στην παραλία της Noumea στο βόρειο τμήμα της Νέας Καληδονίας, ενός νησιού που βρίσκεται σχεδόν 1.200 χιλιόμετρα ανατολικά της Αυστραλίας.
Η Νέα Καληδονία είναι ένα ειδυλλιακό μέρος με πανέμορφες θέες προς πάσα κατεύθυνση του Ειρηνικού Ωκεανού, εξαιρετικές παραλίες και φαγητό, ενώ αποτελεί παράλληλα την Μέκκα των θαλάσσιων σπορ για όσους ταξιδιώτες αναζητούν τη δράση. Η Noumea αποτελεί με τη σειρά της το σπίτι ενός εκ των πιο χαρισματικών οδηγών που ανέπλασε ποτέ η Γαλλία στην «χρυσή εποχή» της στα ‘80s και ‘90s.
Το εγκώμιο του Artzet είχε μάλιστα πλεχτεί από διάσημους βετεράνους συμπατριώτες της προηγούμενης γενιάς, όπως οι Jean-Pierre Jabouille και Jean-Pierre Beltoise, κι όχι άδικα.
Διαβάστε επίσης: Οι αγώνες που έπλασαν τον χαρακτήρα του motorsport
Γεννημένος στις 10 Φεβρουαρίου του 1963 και μεγαλωμένος στη Νίκαια της Γαλλίας, ο ‘Didi’ παρουσίασε από νωρίς μια σπάνια επιδεξιότητα ως προς την ισορροπία και τα αντανακλαστικά του. Τις ικανότητες αυτές τις ακόνιζε περαιτέρω οδηγώντας μοτοσικλέτες στους δρόμους της γενέτειράς του.
Μετά από μια σύντομη εξόρμηση στην Γαλλική Formula Renault το 1985, η Formula 3 αποδείχθηκε εύκολη για τον Artzet – ίσως υπερβολικά εύκολη. Μόλις στη δεύτερη εμφάνισή του το 1986, προκρίθηκε στην πρώτη σειρά εκκίνησης για τον αγώνα στο Μονακό. Οι Stefano Modena, Alex Caffi, Alesi και Martin Donnelly ήταν κάποιοι από τους prodigies που ξεπέρασε στις κατατακτήριες δοκιμές.
Την επόμενη χρονιά ανέβηκε επίπεδο, ισοπεδώνοντας τον ανταγωνισμό. Όντας επί της ουσίας ένας άγνωστος, ο Artzet άφησε όλους τους scouters ταλέντων των αγώνων formula με το στόμα ανοιχτό, κάνοντας μια επιβλητική επίδειξη της επιμονής του και των μοναδικών ικανοτήτων του πίσω από το τιμόνι στους δρόμους του Πριγκιπάτου. Χαρακτηριστικά, σε μια συνέντευξή του το 2017 δήλωσε τα εξής:
Ο αγώνας F3 στο Μονακό το 1987 ήταν μια τεράστια επιτυχία για εμένα. Εννοείται πως ήταν παρόντα όλα τα «μεγάλα κεφάλια» της F1 το απόγευμα του Σαββάτου και ένιωσα σίγουρος πως θα πάρω μια ευκαιρία εκεί μετά από εκείνο το σαββατοκύριακο. Όπως αποδείχθηκε, δεν συνέβη αυτό αλλά υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες σαν αυτήν στους αγώνες ταχύτητας.
Το τριήμερο αυτό αποδείχθηκε μια έντονη εμπειρία, γιατί την προηγούμενη χρονιά είχα προκριθεί στην πρώτη σειρά και παραδόξως ήταν μόλις ο δεύτερος αγώνας μου σε μονοθέσιο F3. Μάλιστα δεν είχα οδηγήσει σχεδόν τίποτα άλλο για σχεδόν έναν χρόνο μέχρι τότε. Φαινόταν να βρίσκω τα πατήματά μου πολύ εύκολα και φυσικά στους δρόμους του Μονακό. Το λάτρεψα εκείνο το μέρος.
Η ομάδα μου λεγόταν Monaco Sponsoring αλλά ουσιαστικά επρόκειτο για την KTR (Keerbergs Transport Racing) και είχε πολλές τοπικές εταιρείες που βοηθούσαν με το budget. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νίκαια, επομένως υπήρχε πολύ ενδιαφέρον καθώς το event επρόκειτο ουσιαστικά για τον εντός έδρας αγώνα όσων επένδυσαν στην ομάδα.
Η πίεση εννοείται πως ήταν πολύ μεγάλη, ειδικά για μένα που είχα τον Jean Alesi κολλημένο στον κ@λο μου σχεδόν σε όλες τις περιόδους του τριημέρου!
Σύμφωνα με τον Artzet, τον βασικότατο ρόλο στην επιτυχία του εκείνη την εβδομάδα έπαιξε ένας άγνωστος τότε αρχιμηχανικός, ο οποίος καθιερώθηκε έπειτα στη σκηνή της F1.
Μεγάλη βοήθεια για την ομάδα αποτέλεσε ο Jacky Eeckelaert, ο οποίος ηγείτο το κομμάτι ρυθμίσεων της Ralt που οδηγούσα. Ήταν ιδιαίτερα έξυπνος και καταλάβαινε ακριβώς πώς ήθελα να είναι στημένο το μονοθέσιο. Τελικά κατέκτησα την pole position για 0.2 δευτερόλεπτα, αλλά επικρατούσε ήδη ένας μεγάλος ψυχολογικός «πόλεμος» με τον Alesi. Όλοι ήξεραν ότι είναι ταχύτατος στα σιρκουί πόλης, όπως και οπουδήποτε αλλού.
Τελικά, η μοίρα αντικατέστησε τη μετεωρική ανάβαση του Artzet στην F1 με μια μάταιη μάχη ενάντια στους Alesi και Bernard, οι οποίοι όπως έδειξε και η ιστορία αποδείχθηκαν πιο αρεστοί στις εταιρείες-κολοσσούς. Μέσα σε ελάχιστους μήνες, οι δυο τους είχαν ήδη καταλάβει μια θέση στο grid της F1 με τις ευλογίες της Camel και της Elf αντίστοιχα. Ο Artzet από την άλλη έμεινε γνωστός για τους περισσότερους ως ο οδηγός των υπερβάσεων, με ιδιαίτερη κλίση στα σιρκουί πόλης αλλά όχι με το «πλήρες πακέτο ικανοτήτων» που απαιτεί η Formula 1.
Ο ‘Didi’ προσπάθησε να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες του στη Formula 3000 από το 1988 κι έπειτα, αλλά οι προσπάθειές του επηρεάστηκαν από την έλλειψη χρημάτων που έφερνε ο ίδιος και κατ’επέκταση τη χαμηλή δυναμικότητα των ομάδων του. Ωστόσο, παρόλο που το 1990 χρειάστηκε να συμβιβαστεί με την ιδιότροπη Reynard 90D της άπειρης ομάδας Apomatox, κατόρθωσε ξανά να σημειώσει αξιόλογες επιδόσεις. Η 8η θέση από την οποία εκκίνησε στους δρόμους του Pau και το βάθρο του στο Birmingham Superprix αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Μέχρι τις αρχές των ‘90s, ο Artzet επιχείρησε να κατασταλάξει στους αγώνες αντοχής, οδηγώντας στις 24 ώρες του Le Mans για την TOM’S της Toyota (1989) και την Welter Racing (1992). Οι απόπειρές του για κάποια διάκριση αποδείχθηκαν και εκεί ανεπιτυχείς. Στο τέλος του 1992 ο Γάλλος παραιτήθηκε, βλέποντας το όνειρο παρουσίας στην F1 να μην πραγματοποιείται ποτέ.
Την ίδια περίοδο, η εκπροσώπηση της Γαλλίας στην F1 εισήλθε σε έναν απότομο κατήφορο εξαιτίας του Loi Évin, ενός νομοσχεδίου που ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο της χώρας το 1991 για την απαγόρευση διαφήμισης εταιρειών καπνού και ποτού. Έτσι, αμέτρητα οδηγικά ταλέντα της Γαλλίας περιορίστηκαν στις παρυφές της κορυφής του motorsport για πολύ καιρό, λόγω ελλιπούς χρηματοδότησης.
Αφού δεν πήρε ποτέ την ευκαιρία να κάνει ούτε ένα τεστ με μονοθέσιο F1, ο εξαντλημένος ψυχικά Artzet έβγαλε ένα εισιτήριο άνευ επιστροφής για τη Noumea της Νέας Καληδονίας και ξεκίνησε εκεί μια καινούρια ζωή. Μέχρι σήμερα αναζωπυρώνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα την αγάπη του για το motorsport, οδηγώντας μια μοτοσικλέτα προδιαγραφών Superbike στη φημισμένη πίστα του Eastern Creek στην Αυστραλία. Συχνά μάλιστα κινείται σε ρυθμό εφάμιλλο του σχετικού ρεκόρ πίστας.
