Στο σημερινό αφιέρωμα θα πάμε σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, καθώς θα τιμήσουμε τον αείμνηστο και ταχύτατο Greg Moore.
Η χώρα του Καναδά δεν φημίζεται για την συχνή «παραγωγή» μεγάλων ταλέντων στον κόσμο των αγώνων, αλλά έχουν υπάρξει κατά καιρούς οδηγοί που έκαναν μεγάλη εντύπωση με την ταχύτητά τους, όπως ο Gilles Villeneuve στη Formula 1 και ο James Hinchcliffe στους αγώνες IndyCar.
Ο Greg Moore γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1975 στο New Westminster, μια πόλη της καναδικής περιφέρειας της Βρετανικής Columbia. Ο πατέρας του, Ric, ήταν ιδιοκτήτης μιας αντιπροσωπείας της Chrysler λίγο έξω από την πόλη του Vancouver και όταν ήταν νέος έτρεξε σε αγώνες Can-Am, οδηγώντας δικά του αυτοσχέδια αγωνιστικά αυτοκίνητα.
Ο Ric έβλεπε πολλές φορές τον μικρό γιο του να μπαίνει μέσα στα αγωνιστικά του και να προσποιείται ότι οδηγεί. Σταδιακά ο Greg άρχισε να αναπτύσσει ενδιαφέρον για τους αγώνες ταχύτητας και στην ηλικία των 6 απέκτησε το πρώτο του go-kart, το οποίο συνήθιζε να οδηγεί στο πάρκινγκ της αντιπροσωπείας του πατέρας του. Έκανε την είσοδο στον ανταγωνιστικό κόσμο των αγώνων καρτ στην ηλικία των 10 και λίγο αργότερα εντάχθηκε στην ακαδημία West Karting Club. Όντας το 99ο μέλος της πήρε για το καρτ του τον αριθμό 99, τον οποίο και κράτησε σε όλη την μετέπειτα αγωνιστική του πορεία.
Μεταξύ του 1989 και 1990 διακρίθηκε στο πρωτάθλημα καρτ Βορείου Αμερικής και οι οδηγικές του δεξιότητες τον έφεραν σε επαφή με έμπειρους οδηγούς/προπονητές, οι οποίοι του προσέφεραν εξειδικευμένη κατάρτιση για τους αγώνες υψηλού επιπέδου.
Το 1991 έκανε το βήμα παραπάνω και μεταφέρθηκε στους αγώνες μονοθεσίων. Συμμετείχε στα αντίστοιχα πρωταθλήματα Formula Ford της καναδικής και αμερικανικής επικράτειας και σημείωσε αξιοσημείωτες επιδόσεις, κερδίζοντας τον τίτλο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου οδηγού και στις δύο κατηγορίες.
Για το 1993 μεταπήδησε στο πρωτάθλημα Indy Lights, την δεύτερη εν τάξει κατηγορία των αγώνων μονοθεσίων στις Η.Π.Α. Η ομάδα με την οποία συμμετείχε άνηκε στην ίδια την οικογένεια του Greg και είχε πολύ χαμηλό προϋπολογισμό. Μάλιστα, το σπίτι και η επιχείρηση της οικογένειας είχαν μπει σε κατάσταση υποθήκης, προκειμένου να συνεχίσει ο Greg την αγωνιστική του πορεία. Η οικονομική κατάσταση της ομάδας τον ανάγκασε να επιστρατεύσει μια συντηρητική οδηγική προσέγγιση, ώστε να διατηρηθούν σε καλή κατάσταση τα μηχανικά τμήματα του μονοθεσίου, καθώς η οικογένεια αδυνατούσε να πληρώσει για επιπρόσθετο εξοπλισμό. Παρόλ’ αυτά παρέμεινε στον θεσμό για το 1994 και κατάφερε να κερδίσει σε 3 αγώνες, ολοκληρώνοντας την χρονιά στην 3η θέση της τελικής βαθμολογίας.
Οι ικανότητές του και η θετική φήμη που δημιούργησε γύρω από το αγωνιστικό του προφίλ προσέλκυσαν το ενδιαφέρον της ομάδας της Forsythe Racing, η οποία αναζητούσε έναν καναδό οδηγό ώστε να του προσφέρει μια θέση στο Indy Lights για το 1995. Ο ιδιοκτήτης της, Gerald Forsythe, επωμίσθηκε την εξόφληση των χρεών της οικογένειας και υπέγραψε τον Greg Moore για πέντε χρόνια. Ο Greg ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος στην νέα χρονιά και κατέκτησε τον τίτλο, κερδίζοντας τους 10 από τους 12 αγώνες του πρωταθλήματος.
Το 1996 ήταν η χρονιά που τον είδε να κάνει το ντεμπούτο του στην κορυφαία κατηγορία των αγώνων μονοθεσίων στις Η.Π.Α.: το πρωτάθλημα CART. Ο Greg οριστικοποιήθηκε ως ο τελικός αντικαταστάτης του συμπατριώτη του, Jacques Villeneuve, ο οποίος άφησε το CART για να τρέξει στη Formula 1 με την ομάδα της Williams. Τα νέα μονοθέσια ήταν πολύ ισχυρά και αποτελούσαν μια μεγάλη οδηγική πρόκληση, κάτι που οδήγησε τον Greg σε μια σειρά από εκτεταμένες δοκιμές. Χαρακτηριστικά, η Forsythe Racing συμμετείχε με μια πλατφόρμα της Reynard, η οποία τροφοδοτούταν από έναν τουρμποκινητήρα V8 της Mercedes-Benz που απέδιδε 750 ίππους.
Παρά το γεγονός ότι η ομάδα χρησιμοποιούσε υποδεέστερο εξοπλισμό από τις μεγάλες δυνάμεις του CART, όπως η Penske και η Chip Ganassi, ο Greg έκανε ένα θετικό ξεκίνημα στη χρονιά τερματίζοντας 7ος και καταγράφοντας τον ταχύτερο γύρο στην πίστα του Homestead. Ολοκλήρωσε την πρώτη του σεζόν στη μεγάλη κατηγορία με 3 παρουσίες στο βάθρο και 84 πόντους που τον κατέταξαν στην 9η θέση της βαθμολογίας.
Το 1997 επεφύλασσε καλύτερους οιωνούς για τον Greg. Οι πρώτοι αγώνες της σεζόν τον είδαν να τερματίζει δύο φορές στη 2η θέση ενώ στην πίστα του Milwaukee, στον 7ο αγώνα της σεζόν, σημείωσε την πρώτη του νίκη και έγινε ο νεότερος νικητής του θεσμού, σε ηλικία 22 χρονών. Ξανακέρδισε στον αμέσως επόμενο αγώνα στο Detroit, αλλά οι υπόλοιποι 9 αγώνες τον είδαν να τερματίζει μόλις 2 φορές, καθώς βρέθηκε αντιμέτωπος με μηχανικά προβλήματα και ατυχήματα.
Οι τελευταίοι μήνες είδαν τον Greg Moore να συμμετέχει ως προσκεκλημένος στους δύο τελευταίους αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Αυτοκινήτων GT. Έλαβε μέρος στους 3ωρους αγώνες του Sebring και της Laguna Seca, οδηγώντας μια Mercedes-Benz CLK-GTR GT1 πλάι στον Alexander Wurz. Παράλληλα υπήρξε μια προσέγγιση της Williams για πιθανή παροχή υπηρεσιών του Greg ως δοκιμαστή οδηγού στην ομάδα της στη Formula 1. Ο Kαναδός ήταν ήδη δεσμευμένος στην Forsythe Racing και η συμφωνία δεν υλοποιήθηκε.
Ακολούθησε μια ακόμα καλύτερη σεζόν στο CART για το 1998, με τον Greg να σημειώνει δύο νίκες και άλλους τέσσερις τερματισμούς στο βάθρο σε 18 αγώνες, κλείνοντας την χρονιά στην 5η θέση της βαθμολογίας. Αξίζει να επισημανθεί πως σχεδόν όλες οι παρουσίες του στο βάθρο σημειώθηκαν σε οβάλ πίστες. Από πολύ νωρίς στην καριέρα του στο CART, ο Greg είχε αποκτήσει την φήμη ενός σπεσιαλίστα σε τέτοιου είδους πίστες, λόγω της τολμηρής και μελετημένης του οδήγησης σε εξωφρενικά υψηλές ταχύτητες.
Η σεζόν του 1999 ξεκίνησε πολύ θετικά, με τον καναδό να κερδίζει τον πρώτο αγώνα της χρονιάς, στην οβάλ πίστα του Miami. Οι τερματισμοί του στους επόμενους αγώνες ήταν σχετικά μέτριοι. Στους επόμενους 18 αγώνες τερμάτισε μόλις 4 φορές μέσα στην πρώτη 5άδα.
Ο τελευταίος αγώνας της χρονιάς που έλαβε χώρα στις 31 Οκτωβρίου στην οβάλ πίστα της Fontana ήταν αυτός που θα τα άλλαζε όλα. Πριν την έναρξη των προκριματικών, ο Greg έσπασε το δεξί του χέρι του όταν χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο ενώ οδηγούσε ένα σκούτερ στον χώρο των γκαράζ. Τοποθετήθηκαν ειδικές λάμες στο χέρι του και ύστερα, ο Greg έκανε μερικούς δοκιμαστικούς γύρους ώστε να πάρει την έγκριση των γιατρών να τρέξει στον αγώνα. Αφού κατέγραψε γύρους εφάμιλλους με αυτούς των πρωτοπόρων, του δόθηκε το πράσινο φως. Τελικά ξεκίνησε τον αγώνα από την 27η και τελευταία θέση.
Στον 10ο γύρο του αγώνα, ο Greg Moore έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του και έπεσε με άσχημη γωνία πάνω στον τσιμεντένιο προστατευτικό τοίχο, με ταχύτητα που ξεπερνούσε τα 350 km/h. Η σύγκρουση ήταν τόσο άσχημη που το μονοθέσιο τούμπαρε βίαια 4 φορές και διαλύθηκε τελείως. Ο Καναδός μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο και άφησε την τελευταία του πνοή λίγες ώρες αργότερα, εξαιτίας σοβαρών εσωτερικών τραυμάτων και χτυπημάτων στο κεφάλι.
Ο χαμός του Greg Moore άφησε ένα μεγάλο κενό, τόσο για τους οπαδούς που τον αγάπησαν όσο και για τους οδηγούς που τον συναγωνίστηκαν. Επρόκειτο για ένα σπάνιο ταλέντο και έναν απόλυτα μετρημένο και επαγγελματία άνθρωπο που, δυστυχώς, έφυγε πρόωρα και δεν πρόλαβε να πρωταγωνιστήσει. Ως ένδειξη τιμής, το νούμερο 99 αποσύρθηκε από τον θεσμό και δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ξανά από κανέναν άλλο οδηγό.
Πριν τον τελευταίο αγώνα του 1999, η ομάδα της Penske είχε συμφωνήσει με τον Greg για τη σεζόν του 2000. Με δεδομένο ότι η ομάδα είχε τα ηνία των επιτυχιών στο νέο πρωτάθλημα Indycar των επόμενων χρόνων, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε πόσες επιτυχίες θα μπορούσε να ζήσει ο Καναδός, αν δεν είχε χτυπηθεί από τούτη την απόλυτη ατυχία.
Διαβάστε επίσης: Juan Pablo Montoya: Ο λατινοαμερικάνος με το ανυποχώρητο οδηγικό ταμπεραμέντο
Από την άλλη ωστόσο, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το αγωνιστικό του πνεύμα παραμένει ζωντανό μέχρι σήμερα. Υπάρχουν πολλοί Καναδοί που οδηγηθήκαν στον μαγικό κόσμο των αγώνων, συνεχίζοντας την «παράδοση των κόκκινων γαντιών» και έχοντας ως παράδειγμα τον άνθρωπο αυτό.
Νεκτάριος Αποστολόπουλος
