Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός ήταν πολύ ασταθής την δεκαετία του 1990, καθώς κάθε μεγάλη κατηγορία κατέρρεε εξαιτίας διαφόρων παραγόντων μαζί με τα πρωταθλήματα που τις υποστήριζαν. Η κρίση αυτή δεν άργησε να φτάσει και στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Όμως σε αντίθεση με την πλειοψηφία, οι Ιάπωνες αντέδρασαν άμεσα, δημιουργώντας μια νέα διοργάνωση βασισμένη πάνω στην ελευθερία και την δημιουργικότητα. Αυτή είναι η ιστορία του Ιαπωνικού Πρωταθλήματος Αυτοκινήτων Τουρισμού (JGTC) που εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους και πιο απαιτητικούς θεσμούς.
Το Group C βρισκόταν στα τελευταία χρόνια ζωής του εξαιτίας του μονοπωλίου και της υπερκοστολόγησης. Η Ιαπωνική Ομοσπονδία Μηχανοκίνητου Αθλητισμού (JAF) προέβλεψε αυτή την τραγική εξέλιξη και διέκοψε το Ιαπωνικό Πρωτάθλημα Πρωτοτύπων (JSPC) στο τέλος του 1992, αποφασίζοντας να επενδύσει στα αυτοκίνητα τουρισμού που εκείνη την εποχή θα έφταναν στο απόγειο της φήμης τους, δημιουργώντας το JGTC.
Προτού συνεχίσουμε, ας δούμε τι το κάνει μοναδικό.
Τα αυτοκίνητα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: GT500 και GT300. Η GT500 αποτελείται από τα πιο γρήγορα εργοστασιακά αγωνιστικά, τα οποία είναι βασισμένα στα αντίστοιχα μοντέλα παραγωγής και ακολουθούν μια σειρά από πιο αυστηρούς κανονισμούς, με μεγαλύτερη ελευθερία στην εξέλιξη. Η GT300 είναι πολύ πιο ελαστική, προσφέροντας μια μεγάλη γκάμα διαθέσιμων μοντέλων, άλλα η εξέλιξη των αυτοκινήτων είναι αυστηρά ελεγχόμενη.
Για να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα, οι διοργανωτές χρησιμοποιούν ένα σύστημα ποινών – 2 κιλά επιπλέον για κάθε βαθμό στην GT500 και 3 κιλά για την GT300. Οι ποινές πέφτουν στο μισό (1 και 1,5 κιλό ανά βαθμό αντίστοιχα) στον προτελευταίο αγώνα, ενώ κάθε ποινή εξαλείφεται για τον τελευταίο αγώνα. Χάρις σε αυτά τα μέτρα, η μάχη για τον τίτλο έχει φτάσει στον τελευταίο αγώνα 24 φορές σε 26 χρόνια, δημιουργώντας απίστευτες στιγμές χαράς και λύπης.
Στα δύο πρώτα χρόνια υπήρχαν ελάχιστες συμμετοχές, με το Nissan Skyline GT-R R32 της Nismo να είναι το μόνο ειδικά κατασκευασμένο αγωνιστικό στο grid. Γι’ αυτό η JAF επέτρεψε σε αυτοκίνητα από το αμερικανικό IMSA και το JSPC να λάβουν μέρος. Ο Masahiko Kageyama έγινε ο πρώτος πρωταθλητής οδηγών, ενώ δεν απονεμήθηκε τίτλος στη νικητήρια ομάδα.
Το 1994 δημιουργήθηκε η δεύτερη κατηγορία και υιοθετηθήκαν οι κανονισμοί της FIA GT1 και GT2 αντίστοιχα. Επιπλέον, η Toyota ξεκίνησε την πολύχρονη παρουσία της με την Supra. Κάποιες ομάδες έλαβαν μέρος με αυτοκίνητα από άλλα μέρη του κόσμου, ένα φαινόμενο που εξελίχθηκε σε μόδα τα επόμενα χρόνια. Ο Kageyama υπερασπίστηκε τον τίτλο του, με την Calsonic Hoshino Racing να κατακτά τον πρώτο επίσημο τίτλο ομάδων της μεγάλης κατηγορίας. Ο Sakae Obata και η Kegani Racing κατέκτησαν τους πρώτους τίτλους στην GT300. Η Τeam Taisan είναι γνωστή για την προτίμηση μη ιαπωνικών αυτοκίνητων, κατακτώντας τον τίτλο το 1995 με μια Porsche 911 GT2.
Το 1995, ενώ ο Kageyama έγραψε ιστορία ως ο μόνος οδηγός που κατέκτησε το πρωτάθλημα οδηγών για τρεις συνεχόμενες χρονιές, το 1996 ήταν μια χρονιά μεγάλων αλλαγών καθώς το πρωτάθλημα απομακρύνθηκε από τα παγκόσμια πρότυπα, προσφέροντας μεγαλύτερη ελευθερία στους κατασκευαστές. Επίσης, οι δύο κατηγορίες μετονομάστηκαν σε GT500 και GT300, όπως τις γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Θέλοντας να επιστρέψει στην κορυφή, η Nissan αντικατέστησε το ξεπερασμένο R32 με το νέο R33.
Δυστυχώς για αυτούς δεν υπολόγισαν πως η Team Goh θα ακολουθούσε τα χνάρια της Taisan, κατεβάζοντας δύο McLaren F1 GTR στην πορεία της προς το πρώτο double στην GT500, με τους David Brabham και John Nielsen. Το 1997 ήρθε η ώρα της Toyota να ανέβει στην κορυφή με την Supra, ενώ η Honda ξεκίνησε την συμμετοχή της με το NSX πρώτης γενιάς.
Θα κάνουμε ένα μικρο άλμα στο 2000, όπου η Honda κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο στην μεγάλη κατηγορία με την ομάδα της Dome. Η Team Taisan αποχώρησε από την μεγάλη κατηγορία μετά από τέσσερα χρόνια απογοητευτικών αποτελεσμάτων, συνεχίζοντας την παρουσία της στην GT300, κατακτώντας τον πρώτο από τους τρεις συνεχόμενους τίτλους της.
Το 2003 έγινε η μεγαλύτερη αλλαγή κανονισμών έως τότε, καθώς ήταν η πρώτη σεζόν με πλαίσια τύπου “σιλουέτας”, ενώ αυτή ήταν η τελευταία χρονιά για το Nissan Skyline GT-R. Οι Michael Krumm και Satoshi Motoyama προσέφεραν το ιδανικότερο αντίο στο θρυλικό όνομα, κατακτώντας το double.
Διαβάστε επίσης: JGTC/Super GT (Μέρος Β’) – Νέα εποχή, νέα αυτοκίνητα, απίστευτο θέαμα
Το 2004 η Nissan αντικατέστησε το Skyline με το Z (γνωστό ως 350Z στην Ευρώπη) κατακτώντας το double για δεύτερη συνεχόμενη φορά, αλλά αυτό είναι ασήμαντο μπροστά στις εξελίξεις που έλαβαν χώρα στο τέλος της χρονιάς, για τις οποίες θα μιλήσουμε στο δεύτερο μέρος.
Γιώργος Ιακωβίδης
, το οποίο εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους θεσμούς.){kind=link}