Μετά από μια σύντομη περίοδο ανάπαυλας επανερχόμαστε στις ενδιαφέρουσες ιστορίες από τον λατρεμένο κόσμο των αγώνων. Το νέο αφιέρωμα θα εστιάσει στην ιστορία της συνεργασίας μεταξύ της Williams και της BMW που ξεκίνησε με πολλές υποσχέσεις και μας χάρισε κάποιες ιστορικές στιγμές. Η συνέχεια ωστόσο της πορείας της έμελλε να φέρει στο διάβα των δύο εταιρειών μια σειρά από δυσκολίες. Για το πρώτο μέρος του αφιερώματος θα επικεντρωθούμε στο ξεκίνημα αυτής της συνεργασίας και στην απόπειρά τους να αφήσουν το σημάδι τους στο Le Mans και στους αγώνες αντοχής συνολικά.
Βρισκόμαστε στο έτος 1997, το οποίο βρήκε την ομάδα της McLaren και τα μοντέλα F1 GTR να μην είναι πλέον αρκετά ανταγωνιστικά για να διεκδικήσουν κάποια διάκριση στους αγώνες αντοχής. Παρά τον ισχυρό κι αξιόπιστο κινητήρα S70 V12 που παρείχε η BMW από το 1995, και παρά το γεγονός ότι οι δύο εταιρείες σημείωσαν μια τεράστια διάκριση στις 24 ώρες του Le Mans εκείνη τη χρονιά, ο ανταγωνισμός είχε αρχίσει να αυξάνεται ραγδαία, ειδικά με την εμφάνιση της Mercedes-Benz και την βελτίωση της Toyota και της Porsche.
Εξαιτίας αυτής της τροπής, η McLaren στο τέλος του 1997 άρχισε σταδιακά να αποχωρεί από τους αγώνες υψηλού πρεστίζ και η BMW έπρεπε πλέον να αναζητήσει μια καινούρια λύση, ώστε να παραμείνει στο υψηλό επίπεδο αγώνων. Αρνούμενοι να αποσυρθούν, οι αρμόδιοι του αγωνιστικού τμήματος της BMW ανακοίνωσαν ένα νέο πρότζεκτ που θα στόχευε στη δημιουργία ενός αγωνιστικού πρωτοτύπου προδιαγραφών Le Mans, με σκοπό τη συμμετοχή στον περιβόητο ομώνυμο 24ωρο αγώνα του 1998.
Όντας πρωτάρηδες σε ένα τέτοιο εγχείρημα, έκαναν μια συμφωνία με την ομάδα της Williams, η οποία εκείνη τη χρονιά σημείωσε μια θριαμβευτική κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Formula 1 τόσο στους οδηγούς όσο και στους κατασκευαστές. Η συμφωνία όριζε πως η Williams θα επωμιζόταν την κατασκευή του πλαισίου και την επιμέλεια του αεροδυναμικού πακέτου, ενώ η BMW από την πλευρά της θα εξόπλιζε το νέο αγωνιστικό με τον ίδιο κινητήρα S70 V12 που έδινε και στη McLaren μέχρι πρότινος.
Η συμφωνία επίσης προέβλεπε την είσοδο της BMW στον κόσμο της Formula 1· η Renault σταμάτησε να δίνει κινητήρες στη Williams μετά τον θρίαμβο του 1997. Έτσι, η Βρετανική ομάδα θα έπρεπε να αρκεστεί για δύο σεζόν στη χρήση παλιών ανακατασκευασμένων κινητήρων από θυγατρικά μηχανολογικά τμήματα της γαλλικής φίρμας (Mecachrome & Supertec), μέχρι να προλάβει η BMW να εξελίξει έναν νέο κινητήρα για τη σεζόν του 2000.
Με την πάροδο των μηνών λοιπόν, η ιδέα της δημιουργίας ενός καινούριου αγωνιστικού μεταξύ της Williams και της BMW πήρε σάρκα και οστά οδηγώντας στη γέννηση της BMW V12 LM, ενός πρωτοτύπου που βασίστηκε σε φιλοσοφημένες σχεδιαστικές και αεροδυναμικές πινελιές, οι οποίες στη θεωρία θα το καθιστούσαν πολύ γρήγορο. Το νέο αγωνιστικό έκανε την παρθενική του εμφάνιση το 1998 με δύο συμμετοχές στις 24 ώρες του Le Mans.
Παρά τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί, η απόδοση της V12 LM στην θρυλική πίστα ήταν πολύ απογοητευτική και φάνηκε από την πρώτη μέρα δοκιμών. Ο ανταγωνισμός απαρτιζόταν από ολοκαίνουρια αγωνιστικά της Mercedes-Benz, Toyota, Porsche και Nissan που υπερτερούσαν κατά πολύ σε ρυθμό από την BMW. Τελικά τα δύο V12 ξεκίνησαν από τις χαμηλές θέσεις της κατηγορίας και δυστυχώς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν από τις πρώτες ώρες του αγώνα, εξαιτίας έντονων κραδασμών που παρουσίασε το σύστημα μετάδοσης κίνησης. Η ανάλυση δεδομένων έδειξε πως το νέο αγωνιστικό αντιμετώπισε θεμελιώδη αεροδυναμικά προβλήματα, κυρίως λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που επικρατούσαν στην πίστα, οι οποίες το εμπόδιζαν να λειτουργήσει με τον τρόπο που προοριζόταν.
Ύστερα από αυτή την απογοητευτική πρώτη εμφάνιση, η BMW έκανε κάποιες αποτυχημένες απόπειρες συμμετοχής σε άλλους αγώνες αντοχής και τελικά πούλησε τα δύο αυτοκίνητα σε μικρές ιδιωτικές ομάδες. Ο νέος στόχος πλέον ήταν η επανασχεδίαση του αγωνιστικού από την αρχή, ώστε να βελτιωθεί η απόδοσή του.
Η νέα BMW V12 LMR, η οποία διαδέχθηκε την αποτυχημένη V12 LM, διατήρησε μόνο τα πολύ βασικά δομικά τμήματα από το πρώτο μοντέλο και η σχεδίασή της εστίασε κυρίως στην επίλυση των σοβαρών προβλημάτων ψύξης που οδήγησαν στη δημιουργία της. Η πιο προσεγμένη τοποθέτηση των αεραγωγών και η διαφοροποίηση του αεροδυναμικού πακέτου αποτέλεσαν τα νέα σημεία του καινούριου μοντέλου. Η Williams κατασκεύασε τέσσερα κομμάτια στη Μεγάλη Βρετανία και τα έδωσε στην BMW, η οποία τα χρησιμοποίησε για να συμμετάσχει στις 24 ώρες του Le Mans και στο Αμερικανικό Πρωτάθλημα Αγώνων Αντοχής (ALMS) για το 1999.
Η πρώτη εμφάνιση της V12 LMR πραγματοποιήθηκε στις 12 ώρες του Sebring για το πρωτάθλημα ALMS, πάλι με δύο συμμετοχές. Η ταχύτητα του νέου αγωνιστικού φάνηκε από νωρίς, με την ομάδα να σημειώνει τον ταχύτερο γύρο στα προκριματικά. Τα δύο αυτοκίνητα βρίσκονταν σε υψηλές θέσεις για τις πρώτες 6 ώρες του αγώνα, αλλά δυστυχώς το ένα από τα δύο V12 LMR είχε ένα πολύ μεγάλο ατύχημα και καταστράφηκε, με αποτέλεσμα να μην αγωνιστεί ξανά. Το άλλο αυτοκίνητο τελικά κέρδισε τον αγώνα και έδωσε μια ευχάριστη τελική νότα στην ομάδα, η οποία πλέον ετοιμαζόταν για μια δεύτερη απόπειρα στον αγώνα 24 ωρών του Le Mans.
Η υπόθεση νίκη για τον αγώνα στην πίστα La Sarthe αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολη, καθώς οι ανταγωνιστές της BMW επανήλθαν με πιο εξελιγμένα αγωνιστικά. Η Mercedes-Benz είχε την CLR, η Toyota είχε το TS020 και η Audi έκανε την είσοδό της για πρώτη φορά με τα μοντέλα R8R και R8C. Στον αγώνα έκαναν επίσης την εμφάνισή τους τα δύο μοντέλα που πουλήθηκαν από την BMW την προηγούμενη χρονιά.
Σχεδόν όλα τα αγωνιστικά αυτά ήταν ταχύτερα από την V12 LMR. Παρόλ’αυτά ο αγώνας στιγματίστηκε από μεγάλα ατυχήματα για σχεδόν όλα τα φαβορί, αφήνοντας ελπίδες στα πληρώματα της BMW Motorsport που τον προσέγγισαν με μεθοδικές και προσεκτικές τακτικές. Μετά από σχεδόν 18 ώρες, τα μόνα αυτοκίνητα που είχαν ρεαλιστικές πιθανότητες για νίκη ήταν η BMW V12 #15 και το Toyota TS020 #3. Το Toyota υπερτερούσε σε ρυθμό αλλά μια αστοχία στο πίσω αριστερό ελαστικό το οδήγησε σε μεγάλη απώλεια χρόνου και εδάφους. Έτσι, η V12 #15 έμεινε ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο μέχρι το τέλος και το πλήρωμα που αποτελούταν από τους Joachim Winkelhock, Pierluigi Martini και Yannick Dalmas έδωσε στην BMW την πρώτη και μοναδική της νίκη στο Le Mans, έχοντας συμπληρώσει 365 γύρους.
Μετά την επιτυχία στο Le Mans, η BMW συνέχισε την πορεία της στις Η.Π.Α. και το πρωτάθλημα ALMS. Παρά τα καλά αποτελέσματα, τελικά έχασε το πρωτάθλημα από την ομάδα της Panoz για μόλις 2 βαθμούς.
Η ομάδα χρησιμοποίησε την V12 LMR στο ALMS για το 2000 και έχασε ξανά τον τίτλο, αυτή τη φορά από την Audi και το επαναστατικό R8 LMP. Το αγωνιστικό αποσύρθηκε από την ενεργό δράση στο τέλος του πρωταθλήματος έχοντας σημειώσει 7 νίκες σε 18 αγώνες, μεταξύ αυτών και ο θρίαμβος στο Le Mans του 1999. Τα παλιά αυτοκίνητα του 1998 συνέχισαν να τρέχουν σε σποραδικούς και μεμονωμένους αγώνες στα χέρια μικρών ιδιωτικών ομάδων, μέχρι να αποσυρθούν κι αυτά με τη σειρά τους στο τέλος του 2000.
Η BMW δεν αποπειράθηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο της στο Le Mans. Είχε ήδη ξεκινήσει η νέα σεζόν στη Formula 1 και η Williams ήθελε πλέον να εστιάσει στο υψηλότερο επίπεδο αγώνων, έχοντας την γερμανική φίρμα ως τον νέο της πάροχο κινητήρων.
Διαβάστε επίσης: Williams-BMW: Η άδοξη κατάληξη μιας πολλά υποσχόμενης συνεργασίας (Μέρος Β’)
Η χρονιά του 2000 σήμανε ουσιαστικά το τέλος του πρώτου μισού της συνεργασίας των δύο εταιρειών και αποτελεί και το σημείο όπου θα ολοκληρωθεί το πρώτο μέρος αυτού του αφιερώματος. Στο δεύτερο μέρος θα επικεντρωθούμε στην δεύτερη «περιπέτεια» που βρήκε από κοινού τη Williams και τη BMW, αυτή τη φορά στον άκρως απαιτητικό κόσμο της Formula 1.
Νεκτάριος Αποστολόπουλος
