Υποτιμημένοι «άφαντοι» της F1 – #4, John Love

Ένα ιδιαίτερο γνώρισμα των πρώτων χρόνων της F1 ήταν πως επέτρεπαν σε πολλούς ιδιώτες οδηγούς να εμφανιστούν οποτεδήποτε σε ένα Grand Prix, εφόσον είχαν απλώς χρήματα ώστε να αγοράσουν ένα μονοθέσιο. Με αυτό κατά νου, ας επικεντρωθούμε σε μια ξεχωριστή περίπτωση από τους ιδιώτες αυτούς: τον John Love.

Ο John Love γεννήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου του 1924 στο Bulawayo της Ροδεσίας (τωρινή Ζιμπάμπουε) και εμφανίστηκε σε μόλις 10 επίσημους αγώνες της F1: εννέα GP Νότιας Αφρικής και ένα GP Ιταλίας. Σε σχεδόν όλες τις περιπτώσεις οδήγησε αποκλειστικά δικά του μονοθέσια, τα οποία δήλωνε στο όνομά του ή υπό την αιγίδα της ομάδας του, Team Gunston. Ο άσσος της πίστας του Kyalami δεν σημείωσε φοβερές επιτυχίες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά σε μία συγκεκριμένη χρονιά σχεδόν εξελίχθηκε σε ήρωας της Αφρικής.

Αφού ολοκλήρωσε το σχολείο και εργάστηκε ως μαθητευόμενος ηλεκτρολόγος μέχρι το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Love επένδυσε σε μια μοτοσικλέτα ως βασικό μέσο μεταφοράς μετά την αποκατάσταση της ειρήνης στην πατρίδα του. Οι εμπειρίες ως οδηγός κινήσεως κατά τη θητεία του στον πόλεμο τον έκαναν να ξεκινήσει την εμπλοκή του σε αγώνες μοτοσικλετών, το 1947.

Διαβάστε επίσης: Υποτιμημένοι «άφαντοι» της F1 – #3, Aguri Suzuki

Έκτοτε και μέχρι το 1953 συμμετείχε σε τοπικά events με ποικίλα μοντέλα δίτροχων έναντι των ντόπιων άσσων του είδους. Το 1954 ωστόσο επιθύμησε να μεταπηδήσει στους τέσσερις τροχούς και, έτσι, αποφάσισε να πουλήσει τη μοτοσικλέτα του στον συμπατριώτη και φίλο Jim Redman για να αγοράσει μια Cooper JAP 500cc προδιαγραφών F3. Ο Redman έμελλε να ξεκινήσει την καριέρα του στο παλιό MotoGP με τη μοτοσικλέτα του Love και να κατακτήσει έπειτα 6 παγκόσμιους τίτλους.

Η μετάβαση στα αυτοκίνητα άνοιξε νέες εναλλακτικές, με τον Love να επεκτείνει τις δραστηριότητές του και στους μεγάλους αγώνες αντοχής της Αφρικής με σπορ αυτοκίνητα. Παρά τα σχετικά μέτρια αποτελέσματα, τα ευτράπελα και τις εύλογες οικονομικές δυσκολίες, το 1959 κατέστη δυνατό ένα ταξίδι στην Αγγλία που κατέληξε σε αγορά μιας πρώην εργοστασιακής Jaguar D-Type. Ο Love την έφερε στη Ροδεσία και άρχισε να κάνει αίσθηση στα σχετικά events, αποκτώντας πολύ σύντομα συστάσεις με τον Eric Broadley της Lola. Αυτός του προσέφερε κάθισμα στη Formula Junior σε επιλεγμένους αγώνες ανά την Ευρώπη για το 1960. Οι επιδόσεις κυμάνθηκαν σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο και στο Albi της Γαλλίας, ο Ken Tyrrell είδε προοπτική στον Αφρικανό και τον έφερε στη δική του ομάδα για μερικούς ακόμη αγώνες στην Ευρώπη.

Το 1962, ο 36χρονος John Love συνδύασε την Formula Junior με το Βρετανικό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Saloon (τωρινό BTCC) και μάλιστα κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής στη δεύτερη διοργάνωση, επικρατώντας μεγάλων αστέρων όπως ο Graham Hill και ο Mike Parkes. Την ίδια χρονιά, πάλι στη Γαλλία και το Albi, μια πολύ άσχημη σύγκρουση άφησε τον Love με σοβαρά σπασμένο το αριστερό του χέρι. Ο τραυματισμός επηρέασε την κινητικότητα του χεριού του και τον ανάγκασε να διαφοροποιήσει σημαντικά το στυλ οδήγησής του. Ο Tyrrell πίστεψε στον Love και του πρότεινε να παραμείνει στην Ευρώπη, αλλά ο ίδιος επέλεξε να επιστρέψει στη Ροδεσία και να επικεντρωθεί στις επιχειρηματικές του ασχολίες, συγκεντρώνοντας χρήματα και αγοράζοντας γρηγορότερα μονοθέσια για τους τοπικούς αγώνες.

Από το 1962 έως το 1972 έδωσε συστηματικά το παρόν σε πολλούς αγώνες F1 στη Νότια Αφρική, κυρίως μη-πρωταθληματικούς, οδηγώντας μονοθέσια των Cooper, Brabham, Lotus, March και Surtees σε πίστες όπως το Killarney, το Westmead και το Kyalami. Το πρόγραμμα περιλάμβανε φυσικά και εξορμήσεις στα σπορ αυτοκίνητα.

Ο Love κατάφερε να αποκτήσει ηχηρή απήχηση στην ήπειρο κατακτώντας 6 συνεχόμενους τίτλους στο πρωτάθλημα F1 της Νότιας Αφρικής (1964-1969). Όπως πολλοί Αφρικανοί, παρουσιαζόταν σχεδόν κάθε χρόνο στο επίσημο Grand Prix της χώρας αυτής για να αγωνιστεί δίπλα σε τεράστια ονόματα του σπορ. Το επίσημο ντεμπούτο του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σημειώθηκε το 1962 στην πίστα του Prince George, πίσω από το τιμόνι μιας Cooper-Climax T55· τερμάτισε στην 8^η θέση.

Η συντριπτικά υψηλότερη δυναμικότητα των εργοστασιακών ομάδων περιόριζε ανέκαθεν τους ιδιώτες οδηγούς της εποχής σε αδιάφορα αποτελέσματα, αλλά ο Love κατάφερνε ουκ ολίγες φορές να αποδίδει με σταθερότητα. Την επόμενη χρονιά κατετάγη 9^ος και μεσολάβησε ένας πρόωρος προβιβασμός του στο τμήμα της Cooper, η οποία τον κάλεσε απρόσμενα να συμμετάσχει στο GP Ιταλίας του 1964. Όμως, η Cooper-Climax T73 ήταν ελλιπώς προετοιμασμένη και αστόχησε μηχανικά μετά από μόλις 4 γύρους δοκιμών, αποτρέποντας τον Love να θέσει χρόνο που θα του επέτρεπε την εκκίνηση στο δημοφιλές event της Monza.

Μία μέρα μετά την πρωτοχρονιά του 1967, το Kyalami φιλοξένησε για πρώτη φορά επίσημο Grand Prix της F1 και έφτασε πολύ κοντά στο να προσφέρει έναν ονειρικό τερματισμό. Οδηγώντας την παλιά του Cooper T79 με έναν κινητήρα 2,7 λίτρων της Climax και επιπρόσθετα μικρά ρεζερβουάρ καυσίμων, ο Love προκρίθηκε εντυπωσιακά στην 5^η θέση. Μια κακή εκκίνηση τον έριξε στην κατάταξη αλλά ο ίδιος οδήγησε εξαιρετικά και ανέκτησε αρκετό από το χαμένο έδαφος, προσφέροντας παράλληλα μια συγκλονιστική μονομαχία με τον Dan Gurney.

Μετά τα μηχανικά προβλήματα του Gurney και άλλων πρωτοκλασάτων οδηγών όπως οι Jim Clark, Jochen Rindt και Jack Brabham, ο Love πέρασε στο δεύτερο μισό του αγώνα 80 γύρων όντας πλέον δεύτερος, πίσω μόνο από τον Denny Hulme. Η λαοθάλασσα των θεατών που είχαν συγκεντρωθεί γύρω από την πίστα ξεσηκώθηκε ανεπανάληπτα όταν ο Νεοζηλανδός της Brabham φώναξε στους μηχανικούς του πιθανώς για πρόβλημα στο σύστημα πέδησης. Σταμάτησε στα pits στον 61^ο γύρο για αλλαγή υγρών στα φρένα και έπεσε δύο γύρους πίσω. Ο Love ήταν ο νέος επικεφαλής, ακολουθούμενος από την Cooper-Maserati του άπειρου Pedro Rodríguez και την Honda του John Surtees.

Το τελευταίο σκέλος κυλούσε υπέρ του Αφρικανού και έμοιαζε να τον οδηγεί σε μια ιστορική νίκη. Ωστόσο, οι μηχανικοί του Love άκουσαν περίεργους ήχους από τον κινητήρα καθώς περνούσε ο ίδιος από τα pits και υποπτεύθηκαν πως τα καύσιμα είχαν λιγοστεύσει επικίνδυνα. Τον κάλεσαν για έναν έκτακτο ανεφοδιασμό στον 74^ο γύρο και η πρωτοπορία είχε περάσει στα χέρια του Rodríguez. Ο Μεξικανός κατέγραψε την παρθενική του νίκη στο πρωτάθλημα, με τον Love να τερματίζει απογοητευμένος αλλά υπερήφανος στη δεύτερη θέση, σχεδόν 27 δευτερόλεπτα πίσω. Ήταν ο μοναδικός που δεν δέχτηκε γύρο, με τις πολλαπλές εγκαταλείψεις και την απουσία της Ferrari να αφήνουν μόλις 6 οδηγούς που κατετάγησαν.

Παραδόξως, μετά το event ελέγχθηκε το μονοθέσιο και φάνηκε πως τα ρεζερβουάρ είχαν έτσι κι αλλιώς καύσιμα για τον τερματισμό. Η βλάβη του κινητήρα προήλθε από μια παλιά αντλία καυσίμου που χρησιμοποιήθηκε. Μάλιστα, πριν το αγωνιστικό τριήμερο ο Love είχε στη διάθεσή του δύο αντλίες. Η μία εξ αυτών ήταν καινούρια, αλλά παραδόθηκε ανιδιοτελώς στον επικεφαλής ομάδας Rob Walker για να βοηθήσει τον Jo Siffert που αντιμετώπιζε προβλήματα στην δική του Cooper. Αν ο Walker δεν ζητούσε τη βοήθεια του Love, το τελικό αποτέλεσμα ίσως να ήταν διαφορετικό.

Ο John Love δεν κατάφερε ποτέ να επαναλάβει ή να βελτιώσει προφανώς την επίδοση αυτή σε επόμενο επίσημο Grand Prix. Δύο 8^ες θέσεις (1962, 1970) και δύο 9^ες (1963, 1968) ήταν τα επόμενα αξιόλογα πλασαρίσματά του. Συνέχισε τη δραστηριοποίησή του στους αγώνες μονοθεσίων και σπορ αυτοκινήτων στη Νότια Αφρική, μένοντας μετέπειτα στην ιστορία κυρίως για τον μεγάλο γλυτωμό του από τον θάνατο το 1971, σε ένα τοπικό event στο Kyalami. Η Surtees TS9 που οδηγούσε παρουσίασε αστοχία στο γκάζι και κατέληξε με πολλή φόρα ανάμεσα από τις προστατευτικές μπαριέρες της στροφής Clubhouse (στροφή 5 τότε). Ο Love σχεδόν έχασε το κεφάλι του στη σύγκρουση, αλλά ευτυχώς βγήκε αλώβητος.

Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του αποστασιοποιήθηκε ελάχιστα από την ενεργό δράση, αλλά έδωσε καθίσματα μέσω της Team Gunston σε ντόπιους οδηγούς όπως ο Ian Scheckter (ο μεγάλος αδερφός του Jody), ο Jackie Pretorius, ο Paddy Driver και άλλοι. Το 1973 αποσύρθηκε και επέστρεψε ως προσκεκλημένος το 1979 σε δύο αγώνες της Formula Atlantic, ενώ υπήρξε συμμετέχων στη Ζιμπάμπουε σε διοργανώσεις με αυτοκίνητα saloon πριν κρεμάσει οριστικά το κράνος του στα ‘80s. Παρέμεινε στην πατρίδα του μέχρι τον θάνατό του λόγω καρκίνου το 2005 και η χώρα τον τιμά ετησίως με ένα μικρό φεστιβάλ αυτοκινήτων, το οποίο φέρει το όνομά του.

• Κάντε μας like στο facebook

• Κάντε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube

• Μπείτε στον server μας στο Discord

Η ιστορία των ιδιωτών οδηγών της F1 προσέφερε ως επί το πλείστον πάρα πολλές κακές επιδόσεις που ξεγράφτηκαν δικαίως μέσα στον χρόνο. Η πορεία του John Love αποτελεί μία από τις απειροελάχιστες εξαιρέσεις και προσέδωσε μια ξεχωριστή αξία στην εποχή όπου εστιάσαμε. Μία εποχή του σπορ την οποία, αν δεν υπήρχε ο τεράστιος κίνδυνος, θα ήθελαν πάρα πολλοί να βιώσουν ξανά.

Νεκτάριος Αποστολόπουλος