Για τις επόμενες εβδομάδες, ο Νεκτάριος Αποστολόπουλος και το automotonews.gr θα ρίξουν μια γρήγορη ματιά σε οδηγούς, των οποίων η πορεία στην F1 τελικά περιορίστηκε αδίκως στη μετριότητα και την αφάνεια. Τιμητική στην έναρξη αυτής της μίνι σειράς αφιερωμάτων έχει ο Gabriele Tarquini.
Σήμερα, ο μικροκαμωμένος Ιταλός από την παραθαλάσσια πόλη της Giulianova θεωρείται επάξια ένας εκ των κορυφαίων στα χρονικά των αυτοκινήτων τουρισμού. Όμως, βάσει των στατιστικών, το ίχνος που άφησε στην F1 δεν συγκινεί ούτε εντυπωσιάζει. Ο Gabriele Tarquini είχε δυστυχώς την ατυχία να οδηγήσει αποκλειστικά για μικρές ομάδες με ντροπιαστικά μικρό budget, καθώς και μονοθέσια τα όποια ήταν μεν θεμελιωμένα πάνω σε ελπίδες και όνειρα αλλά και κάκιστες υποδομές.
Ήδη από τα πρώτα του χρόνια στην υποστηρικτική Formula 3000, ο Tarquini κατέληξε να εκπροσωπεί ομάδες με σαφώς υποδεέστερο εξοπλισμό. Στο διάστημα 1985-1987 σημείωσε μόλις τέσσερις παρουσίες στο βάθρο με τερματισμούς πάντα μέσα στην πρώτη δεκάδα της τελικής βαθμολογίας, ενώ το 1985 δοκίμασε την εναλλακτική των αγώνων αντοχής οδηγώντας ανεπιτυχώς στις 24 ώρες του Le Mans, με μια Porsche 956 της Brun Motorsport.
Στο τέλος της χρονικής περιόδου που προαναφέρθηκε, κατάφερε να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του στην F1 χάρις στην αδύναμη ομάδα της Osella. Εμφανίστηκε στην Imola για το GP Σαν Μαρίνο και προκρίθηκε μόλις 27ος και τελευταίος του grid, όντας 17 ολόκληρα δευτερόλεπτα αργότερος από τον poleman Ayrton Senna, 7 από τον επόμενο στην κατάταξη Pascal Fabre και 10 από τον ομόσταυλο και επίσης rookie Alex Caffi. Τελικά εγκατέλειψε με προβλήματα στο κιβώτιο ταχυτήτων, με τον Caffi να καταγράφει παράλληλα τον μοναδικό τερματισμό της Osella στη χρονιά με μια 12η θέση.
Διαβάστε επίσης: Formula 3000 – Ο επίπονος λαβύρινθος προς την F1
Η πρώτη πλήρης σεζόν του Tarquini στην F1 ήρθε το 1988, στην επίσης αδύναμη Coloni, με την οποία ο Ιταλός είχε αγωνιστεί στην F3000 το 1986. Ήταν ο μοναδικός οδηγός της ομάδας και την έφερε σε μια τιμιότατη 8η θέση στο GP Καναδά, με τον απολογισμό των 16 αγώνων της σεζόν να τον βρίσκει με 4 εγκαταλείψεις και 8 αποτυχίες πρόκρισης στο ενεργητικό του. Ακόμη και μετά το σχετικά ελπιδοφόρο ξεκίνημα στη σεζόν, εφόσον η Coloni δεν είχε χρήματα να εξελίξει δραστικά το μονοθέσιό της, συμβιβάστηκε με πλασαρίσματα στις τελευταίες θέσεις του grid και με χρόνους 6 με 7 δευτερόλεπτα αργότερους των πρωτοπόρων ανά γύρο και κατά μέσο όρο. Χαρακτηριστικά, ο Gabriele Tarquini θεωρείται ο πιο πετυχημένος οδηγός της Coloni στη σύντομη ιστορία της.
Η μετάβαση στο 1989 αποδείχθηκε αρκετά περίεργη. Ο Tarquini προοριζόταν αρχικά να ξανασμίξει με ακόμα μία γνώριμη ομάδα από τη θητεία του στην F3000. Επρόκειτο για την FIRST Racing, η οποία σκόπευε να εισέλθει στην F1 αλλά ήρθε αντιμέτωπη με πολλαπλές καθυστερήσεις και ευτράπελα στην κατασκευή του μονοθεσίου της. Η First F189 (μετέπειτα Life L190 για το 1990) απέτυχε παταγωδώς στα crash tests και η ομάδα διαλύθηκε, αφήνοντας «στον αέρα» τον Tarquini. Ο Ιταλός έχασε την πρεμιέρα της σεζόν στη Jacarepaguá της Βραζιλίας, όμως κατέληξε απροσδόκητα στην AGS που είχε μείνει άδοξα χωρίς οδηγό· ο Γάλλος Philippe Streiff είχε καταστεί παράλυτος έπειτα από μια φρικιαστική σύγκρουση στις χειμερινές δοκιμές.
Ακούστε την εκπομπή “Slipstream” με τις προβλέψεις για το GP Μεξικού.
Ο Tarquini απέδωσε εξαιρετικά στο νέο περιβάλλον, καταλαμβάνοντας την 6η θέση στο GP Μεξικού για τον πρώτο του βαθμό στο πρωτάθλημα. Μετά από 7 αγώνες είχε κυριαρχήσει απόλυτα του ομόσταυλου Joachim Winkelhock, παίρνοντας την εκκίνηση σε όλες τις περιπτώσεις σε αντίθεση με τον Γερμανό – συμπτωματικά, οι Winkelhock και Tarquini έμελλε να αναδειχθούν διαδοχικοί πρωταθλητές στα βρετανικά αυτοκίνητα τουρισμού (BTCC) το 1993-1994. Ο Winkelhock αντικαταστάθηκε από τον Yannick Dalmas για τους τελευταίους 9 αγώνες της χρονιάς και ο Γάλλος αποδείχθηκε ελάχιστα πιο γρήγορος, χάνοντας στις κατατακτήριες με σκορ 6-3. Βέβαια δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, διότι η ομάδα υποβιβάστηκε στο απαιτητικό pre-qualifying και κανείς τους δεν ξαναπροκρίθηκε εκείνη τη σεζόν. Ωστόσο, το πρώτο της μισό έδωσε την ευκαιρία στον ταλαντούχο Tarquini να αναδειχθεί και να βρεθεί συχνά στις παρυφές της βαθμολογούμενης εξάδας, μέχρι οι προσπάθειές του να προδοθούν από την κακή αξιοπιστία της JH23B.
Το δίδυμο Tarquini/Dalmas διατηρήθηκε για το 1990 αλλά η συνολική εικόνα δεν βελτιώθηκε. Η AGS δεν βαθμολογήθηκε και άρχισε σταδιακά να εισέρχεται σε κατάσταση ραγδαίας παρακμής. Ο Tarquini εκκίνησε μόνο σε τέσσερις αγώνες και εγκατέλειψε στους τρεις, τερματίζοντας 13ος στην Ουγγαρία. Παράλληλα επικράτησε 9 φορές του Dalmas στις κατατακτήριες δοκιμές έναντι 6 του Γάλλου.
Όλως παραδόξως, ο Ιταλός επέλεξε να συνεχίσει με την AGS και για το 1991. Η γαλλική ομάδα από το Gonfaron ήταν πλέον σε τραγική οικονομική κατάσταση – τόσο τραγική που στην πρεμιέρα της σεζόν στο Phoenix, οι υπάλληλοί της έπρεπε να πληρώσουν οι ίδιοι για το φαγητό και τη διαμονή τους. Ο Tarquini είχε για ομόσταυλο τον Σουηδό θρύλο Stefan Johansson στους πρώτους δύο αγώνες και αποδείχθηκε σημαντικά ταχύτερός του, με το δεύτερο κάθισμα να αναλαμβάνει ο Fabrizio Barbazza από τον τρίτο αγώνα μέχρι και το κλείσιμο της AGS. Η ομάδα προκρίθηκε μόλις τρεις φορές στη σεζόν πριν καταρρεύσει χάρις στον Tarquini.
Η AGS είχε προλάβει να πουλήσει το συμβόλαιο του Ιταλού στην καινούρια Fondmetal (μετεξέλιξη της Osella) τρεις αγώνες πριν το κλείσιμο της χρονιάς και ο ίδιος επέστρεψε ξανά σε γνώριμα λημέρια. Προκρίθηκε δύο φορές και τερμάτισε και στους δύο αγώνες, διατηρώντας τη θέση του για το 1992.
Ο Tarquini επέδειξε εμφατικά στην Fondmetal πως ήταν αρκετά γρήγορος σε ιδανικές συνθήκες. Όμως, η GR01 και η πιο υποσχόμενη GR02 αποδείχθηκαν επίσης αναξιόπιστες μηχανικά και η ομάδα ξέμεινε από χρήματα πριν τελειώσει η σεζόν, εγκαταλείποντας το πρωτάθλημα τρεις αγώνες πριν το τέλος της. Ο Ιταλός μπόρεσε να προκριθεί σε όλους τους 14 αγώνες που είχαν προηγηθεί αλλά τερμάτισε μόνο στο Silverstone, στη 14η θέση και ταλαιπωρούμενος από έναν δυσλειτουργικό συμπλέκτη. Έχοντας για ομόσταυλους τους Andrea Chiesa και Eric van de Poele, υπήρξε αδιάκοπα ταχύτερος και των δύο.
Αν συμπεριλάβουμε και την έκτακτη εμφάνισή του με την Tyrrell στο Ευρωπαϊκό GP του 1995, ο Gabriele Tarquini έκλεισε τον κύκλο του στην F1 με έναν βαθμό σε 78 εμφανίσεις, εκ των οποίων οι 40 δεν τον βρήκαν ποτέ στη σχάρα εκκίνησης. Έχοντας υπόψιν βέβαια ότι οι εμφανίσεις αυτές σημειώθηκαν σε κάκιστες ομάδες που εξοντώθηκαν από τις οικονομικές απαιτήσεις του σπορ, όπως και τις εκκωφαντικές επικρατήσεις έναντι των ομόσταυλών του, ο Gabriele Tarquini αξίζει να θεωρηθεί ένας από τους υποτιμημένους «άφαντους» της F1.
Δικαίως κιόλας, ειδικά αν αναλογιστούμε πως μετά την F1 στέφθηκε πρωταθλητής:
Το γεγονός πως διατηρήθηκε μέχρι προσφάτως στο υψηλό επίπεδο αυτού του είδους αγώνων μπορεί μόνο να προσδώσει στην αξία του.
