Πώς γίνεται να θεωρείται υποτιμημένος ο Patrick Tambay, εφόσον διέγραψε μια σχετικά αξιοπρεπή πορεία στην F1; Ας το εξετάσουμε λοιπόν.
Παρόλο που δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου στην ίδια πρόταση με σπουδαίους οδηγούς της εποχής του και παρόλο που δεν έκανε την ίδια αίσθηση όπως ο Ayrton Senna ή ο Alain Prost, ο Patrick Tambay είχε την τιμή να αγωνιστεί για μεγάλα μεγέθη της F1 όπως η McLaren και η Ferrari. Κατάφερε να κατακτήσει δύο εξαιρετικές νίκες, με τη μεγάλη σύγκρουσή του στο GP Μονακό του 1986 να τις συνοδεύει στα κύρια στιγμιότυπα της καριέρας του. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ότι ήταν περισσότερο άτυχος, παρά ανεπιτυχής.
Ο Γάλλος από το Παρίσι σημείωσε ικανοποιητικά αποτελέσματα στην Ευρωπαϊκή F2 του 1975-1976, καταλαμβάνοντας τη 2η και 3η θέση αντίστοιχα στην τελική βαθμολογία. Ωστόσο, η πρώτη του ουσιαστική επιτυχία στο motorsport καταγράφηκε το 1977, όταν κατέκτησε τον τίτλο στο αναβιωμένο πρωτάθλημα Can-Am της Αμερικής· οδήγησε μια Lola T333CS για την ομάδα του Carl Haas.
Επίσης το 1977, ο Tambay έκανε και το ντεμπούτο του στην F1 οδηγώντας για την Surtees στο GP Γαλλίας ως μεμονωμένη συμμετοχή. Δεν προκρίθηκε όμως καθώς κατετάγη 29ος στις κατατακτήριες δοκιμές, με το grid να επιτρέπει τότε είσοδο μόνο στους πρώτους 22.
Η σεζόν έμελλε να τον ξαναβρεί στα paddock του πρωταθλήματος, καθώς ο Teddy Yip είχε μόλις ιδρύσει την Theodore Racing και τον ενέταξε άμεσα στην ομάδα του. Αξιοποιώντας μονοθέσια δευτέρας διαλογής που παρείχε η Ensign, ο Tambay απέδωσε αξιοπρεπέστατα και βαθμολογήθηκε τρεις φορές με δύο 5ες θέσεις και μία 6η ώστε να συγκεντρώσει 5 πόντους. Μάλιστα έφτασε πολύ κοντά στο βάθρο του GP Ολλανδίας, πριν τελικά μείνει από καύσιμα.
Οι επιδόσεις με την ολοκαίνουρια ομάδα από το Χονγκ Κονγκ κέντρισαν το ενδιαφέρον της McLaren, η οποία τον έφερε στο πλάι του πρώην πρωταθλητή James Hunt ενόψει του 1978. Τα αποτελέσματα ωστόσο ήταν φτωχά. Η Lotus είχε μονοπωλήσει τον ανταγωνισμό με τα επαναστατικά ground effect μονοθέσιά της και ο Γάλλος ολοκλήρωσε τη σεζόν μόλις 14ος στην κατάταξη οδηγών – ιδιαίτερα ανορθόδοξο για μια ομάδα που μέχρι τότε διεκδικούσε τίτλους. Οι 5 εγκαταλείψεις του Tambay υποκρύφθηκαν κάπως από μια 4η θέση στη Σουηδία, η οποία μαζί με άλλους τέσσερις τερματισμούς στην πρώτη εξάδα συνέβαλε στη συγκομιδή 8 πόντων, όσους συγκέντρωσε και ο ομόσταυλος Hunt.
Διαβάστε επίσης: Υποτιμημένοι «άφαντοι» της F1 – #1, Gabriele Tarquini
Ο Tambay συνέχισε με την McLaren και το 1979, με τη σεζόν να αποδεικνύεται ακόμα χειρότερη. Ο Γάλλος δεν βαθμολογήθηκε και απέτυχε να προκριθεί σε δύο αγώνες, με την χαμηλή δυναμικότητα των M26/M28/M29 να τον περιορίζει σε μόλις μια 7η θέση στο GP Μεγάλης Βρετανίας. Η χρονιά για την ομάδα από το Woking σώθηκε αποκλειστικά χάρις στον John Watson, ο οποίος μέτρησε 15 πόντους και μία παρουσία στο βάθρο.
Το 1980 βρήκε τον Tambay εκτός F1 και ξανά πίσω στο Can-Am, όπως και στο αγωνιστικό τμήμα του Carl Haas. Ο δεύτερος τίτλος για τον συνδυασμό αυτόν ήταν γεγονός, με τον Παριζιάνο οδηγό να επιστρέφει στην F1 και τη Theodore το 1981. Η πρεμιέρα στο Long Beach τού προσέφερε έναν τερματισμό στους βαθμούς και την 6η θέση, αλλά η ταχύτητα απουσίαζε ξεκάθαρα και ο Tambay οδήγησε για την Ligier στο δεύτερο μισό της σεζόν. Εγκατέλειψε άδοξα από όλους τους αγώνες επηρεαζόμενος μάλιστα από δύο άσχημα ατυχήματα, στην Ολλανδία με τον Gilles Villeneuve και στο Las Vegas.
Η καριέρα του Patrick Tambay στην F1 φαινόταν πως θα λήξει με συνοπτικές διαδικασίες, μέχρι που περιστράφηκε κατά 180 μοίρες το 1982. Ο σοκαριστικός θάνατος του Villeneuve στο Zolder ώθησε την Ferrari να καλέσει τον Γάλλο για να αναπληρωθεί η θέση του αδικοχαμένου φίλου του. Η κίνηση απέδωσε γρήγορα καρπούς – ο Tambay τερμάτισε τρίτος στο Silverstone και κατέκτησε την πρώτη του νίκη στο Hockenheim, σε ένα τριήμερο που στιγματίστηκε από το άδοξο τέλος στην καριέρα του συμπατριώτη και ομόσταυλου Didier Pironi. Η Ferrari, αν και χιλιοδαρμένη από την μοίρα εκείνη τη χρονιά, κατάφερε παραδόξως να στεφθεί πρωταθλήτρια στους κατασκευαστές. Ο Tambay, παρόλο που έχασε δύο αγώνες λόγω τραυματισμού, στάθηκε ικανός να προσφέρει έστω και στους 6 αγώνες που εμφανίστηκε και τερμάτισε 7ος στην τελική βαθμολογία οδηγών.
Το 1983 εξελίχθηκε ως η καλύτερη χρονιά του Γάλλου στο πρωτάθλημα. Διατηρούμενος στην Ferrari, κατέκτησε την δεύτερη νίκη του μπροστά στους tifosi της Imola και ανέβηκε άλλες τέσσερις φορές στο βάθρο. Έτσι, προσέφερε μαζί με τον René Arnoux ακόμα ένα πρωτάθλημα κατασκευαστών για την ομάδα του Maranello και ο ίδιος ολοκλήρωσε 4ος στην τελική κατάταξη. Παρά τη σημαντική αυτή συνεισφορά, η Ferrari προτίμησε τον Michele Alboreto για το 1984 και ο Tambay μεταφέρθηκε στη Renault.
Η γαλλική ομάδα είχε γνωρίσει αρκετές δόξες μέχρι εκείνη την περίοδο αλλά δεν ήταν πλέον το ίδιο αποδοτική και αυτό επισκίασε τις υπερβάσεις του Tambay. Η δεύτερη θέση στο Paul Ricard πίσω από τον Niki Lauda αποτέλεσε το μοναδικό θετικό σημείο και η σεζόν τον βρήκε μόλις στους 11 βαθμούς. Τόσους έμελλε να συγκεντρώσει και το 1985, στην τελευταία χρονιά της Renault πριν την αποχώρησή της από το πρωτάθλημα. Τότε βέβαια είχε ξεκινήσει πιο δυναμικά με δύο συνεχόμενα βάθρα σε Estoril και Imola, αλλά τα αποτελέσματα πήραν έκτοτε την κατιούσα, όπως και οι ελπίδες του Γάλλου.
Το 1986 ήταν η τελευταία του χρονιά στην F1 και τον έφερε ξανά στο πλάι του Carl Haas, ο οποίος είχε εισέλθει στο σπορ με σασί της Lola και χρηματοδότηση από την Beatrice Foods (καμία σχέση με την τωρινή ομώνυμη Haas). Με εξαίρεση το ατύχημα με τον Martin Brundle στη στροφή Mirabeau του Μονακό και μια 5η θέση στο GP Αυστρίας, η τελευταία σεζόν του Γάλλου ήταν αδιάφορη παρά τα σημάδια ταχύτητας που έδειξε με την μικρή αυτή ομάδα.
Ύστερα από την αποχώρησή του από την F1, ο Patrick Tambay δεν δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα σε άλλα είδη αγώνων. Το 1989 βοήθησε την Jaguar στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων (WSC) και κατετάγη 4ος στις 24 ώρες του Le Mans, ενώ αργότερα συμμετείχε και στο Rally Παρίσι-Ντακάρ σημειώνοντας δύο τερματισμούς στην πρώτη τριάδα. Αφού αποσύρθηκε ως οδηγός, υπήρξε σποραδικά σχολιαστής αγώνων F1 για την γαλλική τηλεόραση.
Η ιστορία του Patrick Tambay οπωσδήποτε δεν ήταν εκκωφαντική ούτε ιδιαίτερης βαρύτητας, αλλά αποτελέστηκε από περάσματα σε ιστορικές ομάδες του σπορ. Οι ομάδες αυτές δεν ήταν ανταγωνιστικές στις αρχές και τα μέσα των ‘80s, επομένως οι δύο νίκες, τα έντεκα βάθρα, οι πέντε pole positions και οι 103 πόντοι σίγουρα δεν συγκροτούν μια ευκαταφρόνητη καριέρα.
Ή τουλάχιστον όχι τόσο ευκαταφρόνητη όσο αυτή του γιου, Adrien Tambay…
Νεκτάριος Αποστολόπουλος
